(ستاک) باغ ادب گـل بـریـز در یـخـنـم
غــلام شعـر و ادب گستر زمانه منم
درخت عـلم و ادب آبگـیر چشمه ی توست
بدین درخـت سترگ ازکجا رسد رسنم
خـدای شعر و ادب دیدمت به ملک سخـن
عقـیق شـعــر بسفـــتی ز قـــلـزم یمنم
چمن چمن ببری گــل همــی به گـلبن شعر
دهـــی به قــامت اشعار جامه از پرنم
نهــال سر به فـلک دیدمت به گلشن و باغ
بری ز میوه ی هر شاخ خرمن کشنم
به گفــت تــست برد نغمه بر فراز چـمن
به شــورو ناله ی بلبل به گلشنی که منم
بکـــام تشـنه ی شــیرین ز تـتلخــی ایــام
دهی ز چشمه ی خورشید آب کوهو کنم
خــدا اجازه دهد بر ادیب سجده رواست
به جبهه مهــر ادب بر غــبار خاک زنم
شکــسته به دو دست خــس گسسته عنان
بساط زندگیــت تنــگ ساخـت در وطنم
ز شــور بخــتی میهن شدی به کشور غیر
به پای دشمــن انــسان شــود رسن فگنم
ز(فضل) پخته شود دیگ خام شعر و غزل
غــلام همــت والای مــرد بت شــکنم
سرشک سرخ ز چشمم روان به دامن خاک
بریـز باده تــو( فرخاری) خسته ی ز منم