من نه چون مجنون میان دشت و صحرا سوختم
همــــــچو لیلی در سرای خود به غو غا سوختم
از غمــــی آن دلبـــــر شـــــــیرین لقا فر هاد وار
کوه هــــــجران کند م و یک عمر رسوا سو ختم
یو ســــــفء بــــخت ام به زندان تجمل شد دچار
مـــــــــــن به حسرت خانه ؛ ما نند ذلیخا سوختم
اناالــــحق گفــــــــــتم چو منصور بر سر دار فنا
یار چــــــون در خو یش دیدم بی محا با سو ختم
طاقــــت دیدار آن مشــــــــعل لــــــــقا آسان نبود
با شمـــــــــعی روی عزیز خویش یکجا سو ختم
عشــــوه ســــا قی مــــــرا در داد در بـــــزم وفا
دیــــگران از باده مــــن از باده پیـــــما سو ختم
تا دلـــــم در جــــــلوهء خور شید عا لمتاب رفت
در حضــــور حــــــسن عـــمری از تمنا سو ختم