ز جان خویش کنم پرورش بقای وطن
همیـــــــشه ورد زبانم بود دعای وطن
به واژه کی بتوانم ستایشـــــش ای دل
بخون خویش نویسم سخن برای وطن
ز آب و خاک شریفش نهال جانم رست
همیشه در سر من می زند هوای وطن
دیار ی غربت اگر امــــــدم ز مجبوری
نمی رود زدلم قیـــــــمت و بهای وطن
به اعتلای وطن هر نفـــس شوم دلشاد
مباد آنکــــــــــه بود ضد اعتلای وطن
ز قله های بلــــــندش چنان سر افرازم
به اهتزاز بود تا فلـــــــک لوای بوطن
اگر چه عده یــی دزدان زمردش بردند
هزار معدن ی دیگر بود غـــــنای وطن
کسیکه که حب وطن در دلش نمیــگنجد
زبون و زار بود در صف ی وفای وطن
حسین گونه شوم کشــــته با سر افرازی
بروز رزم ی یزیـــــدان به کر بلای وطن
(ظفر) چو حــــــب وطن در دلی بود دایم
هزار اجر دهد بـــــهر او خدای وطن