الا ای مادر دُر دانه رفتی
زبین ما چو یک پروانه رفتی
شکستی قفل زندان جهالت
ولی درپا هنوززولانه،رفتی
چه شوری را بپا کردی درعالم
دریغا که خودت عجزانه رفتی
بنازم غیرت ات را ای شهِ شعر
ازین غربت سرا،شاهانه رفتی
زملا تا به شیخان شررزا
شدند ازشعر تو دیوانه،رفتی
در ودیوار ظلم ویران نموده
سفر کردی زاین ویرانه رفتی
شکستیم ساغر وپیمانه را ما
زمانیکه تو از میخانه رفتی
مسعود حداد
23اگست 2014
امکان ثبت دیدگاه وجود ندارد.