وآنگاه زنی که کودکی در آغوش داشت گفت: از کودکان برای مان بگو !
و او گفت :
فرزندان شما مال شما نیستند. آنها پسران و دختران زندگی هستند که مشتاق ادامه خویش است.آنها از طریق شما میایند و لی جزئي از بدن شما نیستند. وبا وجودیکه با شما هستند به شما تعلق نمی پذیرند. ممکن است مهر تان را به انها ارزانی دارید ولی نه اندیشه های تان را ُ زیرا آنها خود افکاری دارند. ممکن است اجسام انها را آشیانه دهید ولی نه روان شان را ! زیرا روان ایشان در آشیانه فردا می زیدُ آشیانه ایکه شما هرگز حتی درخواب هم نخواهید دید. ممکن است بکوشید که مانند انها باشید ولی کوشش نکنید آنها را چون خود تان سازید.زیرا زندگی پس نمیرود و با روز پیشین نمی ماند. شما کمان های هستید که فرزندان تان چون تیر های جانداری از آنها رها میشوند. کمانکش هدف را در دور دست میبیند و شمارا با نیرویش خم میکند تا تیر هایش تند بدور دست رود. بگزارید که خم شدن تان در دست کمانکش برای شادی باشد. زیرا او بهمان سان که تیر پرنده را دوست دارد ُ به کمان بازمانده نیز مهر میورزد .