از ســفره ای ایام همــــــه تلخ چشیدیم
از خــــوان فلـــک فیض گرانمایه ندیدیم
هر چــــند که از نیـش سر خار ملول ایم
شــــکر است که بویی ز رخ یار شمیدیم
ما نغــــــــــمه سرا امده بودیم درین باغ
سنگــــی زده در بال و تـن ما که پریدیم
از عجـــز سخن شرح غـم دل نتوان کرد
چیزیـــکه تو نا دیده ای ِ انرا همه دیدیم
چون دسته بشد در تبر از شاخه ای جانم
صـــد ها تبری خــورده و نا چار خمیدیم