زبان وسیله ی بدبختی و خوشبختی انسان را فراهم میآورد. اگر انسان زبان خود را در اختیار داشته باشد ،وبا نیروی تعقل و تدبیر، آن را به کنترل خود درآورد، بطور یقین که از بسیاری مفاسد و گناهان در امان خواهد ماند .
علما میګویند که از اسباب شقاوت و سعادت انسان، زبان است. اګر انسان كنترل زبان خویش را بدست نګیرد ، انسان را به «اسفل السافلين» می کشاند و اگر زبان در كنترل انسان باشد ، مقام ومنزلت انسان را به « اعلي عليين» مي‌رساند.
زبان یګانه عضوی اساسی بدن است که منشأ بسیاری از گناهان و انحرافات شده میتواند.
از زبان میتوان برای شهادت حق و ناحق، حفظ آبرو و بیآبرویی، دروغ و صداقت، غیبت و سکوت، تهمت و واقعیت استفاده کرد. انسان بدزبان در نظر دیگران متنفر است و همگان از نیش زبانش که چون شمشیری برنده و تیز است، فرار میکنند. با این وصف، سعادت انسان در گرو آن است که از شرّ زبان به خدا پناه ببرد و آن را به کنترل خود درآورد.
زبان وسیله ای است كه اگر براي خيرونيكي استفاده گرددشخص راحفظ كرده به بهشت می رساند واگر همین زبان برای شروبدی استفاده گردد ، انسان را به هلاكت ونابودی می كشاند . بنابر اهمیت که زبان در شخصیت انسان دارد ، پروردګاربا عظمت در
( آیه ۳۳ سورهء احزاب در خطاب به همسران پيامبر اسلام محمد صلی الله علیه وسلم میفرماید : « باصدای نرم به گونه هوسانگيزسخن نگوييدكه بيماردلان درشما طمع كنند (بلكه)برخوبي وشايستگي سخن بگوييد »
در حدیثی پیامبر صلی الله علیه وسلم درباره مؤمن مي‌فرمايند كه : « المؤمن…. طويل الصُميت …. قليلُ الكلام…. و لاسبّاب» (مؤمن سكوت طولاني دارد وقلیل سخن است یعنی په اصطلاح کم سخن است، و بد زبان نيست. )
و همچنين پیامبر صلی الله علیه وسلم در مورد صفت مؤمن میفرماید : «ليس المؤمنُ بالطّعان و لا اللّعّان و لا الفاحش و لا البذيء» مؤمن طعنه‌زن و لعنت‌كننده و بدگو و بدزبان نيست. و باز میفرماید « مؤمن » سخنش را مي‌سنجد وبعد ازسنجش آنر بزبان میاورد . و ماعلینا الا البلاغ المبین
امــیـن الـدیــن» سعـیـدی – سعید افـغــانی«
مدیـــر مطـالعات سـتراتیژیک افغان و
مسؤل مرکز کلتوری دحق لاره-جرمنی