صبری گریـز پا را ، تا چنـد مـن ببخشـم
آن یار بیوفا را ، تا چنـد مـن ببخشـــــــــم
پیمـان ھا ببستـن ، ھر بار ھــم شکستــــن
ان یار بی حیــا را ، تا چنـد مــــن ببخشـم
گفتی کـہ میروم من ، ھیچ چیز مـن نگفتم
برگشت بی صدا را ، تا چنـد مــن ببخشم
تا چند از تو لغـزیش ، از ما گرفتن دســت
آن پا و لغزیشش را ، تا چند مـن ببخــشم
ھر چند من بگـریم ، بـر حالــت تـزارم
پیدا نگشت یک شب ، تا چنـد مـن ببخشــم
بخشیدمش چو صد بار ، با حالتی پریشـــم
ان یار کم بہاء را ، تا چنــد مـــن ببخشـــــم
ازکوہ ما چو بگذشت ، ما ھم بہ سردویدیم
ان یار کم نمـا را ، تا چنــد مــن ببخشــــم
ما و دعای ھر شب ، او مســت خندہ نـاز
ان منکـر خـدارا ، تا چنــد مــن بـبخـشــــم
از آن کنـارہ کردم ، تا خویشتـن بیابـــــــــم
ان گـرد خاک پـا را ، تا چنـد مــن بـبخشم