برخيز بـــــا سرود دل انــــگيز بامداد
در جام عشق بــــادۀ نـــاب سخن بريز
باياد پيرجـــــــام صبوحي به كف بگير
صبح است و ازدمن بدمد باد مشك بيز
آيا كـــــــــه چيست در نفس خرم سحر؟
كــاز روي مهر روح به هامون هميدمد
ويـــن باده ايكه اشك گهر بار شبنم است
آيا نـــه از دو ديــــدۀ گردون همي چكد؟
اي دل ببين كه نيست جهان جز فروغ عشق
ز آنـــرو كـــــــه نور لطف خدا بيكران بود
خورشيد ها نهفتـــــــــــه به هر جلوۀ حيات
هرجا كـــــــه بنگري همه از وي نشان بود
بــــــــــاري به رود مست هريوا نظاره كن
جامـــــي بگيرد ياد بـــــــــــكن پير جام را
بنگر كه نور عشق چه روشن نموده است
آن رود پــــر طــــلاطم فيــــــروزه فام را
وانـــــگه شــــــكوه جلوۀ خورشيد را ببين
اندر فــــراز شهر ادب پـــــروري هــري
آنجا كه بود مهد بزرگــــــــان روزگـــــار
آنجا كه شهره بود بــــــــه شهر سخنوري
در آســـــمان نيلــــئ آرام و روشـــــنش
بنــــگـر كه بــــال مهر گشوده فرشتگان
سر بر فلك كـــــشيده زهـــــر سومنارها
از بـــوستان كــــاخ مــــــصلا به كهكشان
بر هــــــر رواق گنبد فـــيروز گون شهر
يادي زنخبـــگان هـــري نقش بسته است
وين نام جامــي است كه در عرصه سخن
اندر فراز طـــــــاق زبرجد نشسته است
آنكس كـــــــه از كمال هنر گشت نامور
ايدل بدانـــــكه عزت گيتي به كام اوست
در كـوي فقر گرچه زند ره چو پير جام
ليكن به شهر عشق سلاطين غلام اوست
جامي از آندميكه رۀ صــــــــادقان گرفت
نامش به اوج مرتبت خــــاصه گان رسيد
آنروز درب راز بـــــــرويش گشاده است
گــــاهيـــــــكه جرعۀ زمي عاشقان چشيد
***
وقت غـــروب بود و هري در حرير زر
جامــــي ز كوچه باغ خموشي هميگذشت
گاهــــــي نظر ببسته بــــه اقصاي آسمان
گاهي نـظاره داشت به گلهاي كوه و دشت
محو شـــــكوه جــــلوۀ رنگ غروب بود
وانــــــگه كــــــه آفـتاب پس ابر مينهفت
ناگــــه صداي آمد اورا به خويش خواند
پيري نشسته بود و به وي اينچنين بگفت:
در شــــامــــگاه خامـــــش انديشه هاي ما
وانگه كه نور جلـــــــوۀ يـــــزدان گذركند
خيزد طلوع ديــــگري از ســــينه هاي ما
كـــز شــــام تيره خندۀ صبحـــي بــدر كند
باري نـگر كـــه از خــــم زريــــن آفتاب
بارد فروغ مهر به هــــــــر برگ بوستان
زآنجا كه چشمه سار فـروزان خلقت است
زآنجا كــه بيكرانــه بـــــود نور جـــاودان
زآنجا كـــه وصــف آن نتـــواند زبان كند
زآنجا كه است جلوۀ خورشيد و مه از آن
باري نـــگر كه نور خدا بر زمين عرش
ميبارد و هــــمي دمد از خــــاك تيره جان
جامـــي چو حــــرف پير خردمند را شنيد
در خـويشـــتن بديد و درنــگي خموش شد
در قلب خـــود چو نور خدا را نظاره كرد
از خود برفت و نعره زد و در خروش شد
خـــود گشت روح شعر و جهاني از آن او
در جـــام عشــــــق بادۀ نــــاب سخن فزود
وزسوز دل نــواي خوشـــش جـــاودانه ماند
آن پير پارســــا چــو به وي راه حـــق نمود
عشق است رمز هستي و شعر است روح آن
خـــرم بدانـــكه دســت به ايــــــن را ميـــبرد
مانند پيرجــــام شـــــود شــــهره در ســــخن
آنكــس كــــه رو به خالــــق دمســــاز ميبرد
حامد نويد
25 دسمبر 2003