شعری از شخصیت بزرگ انقلابی داکتر عبدالرحمن محمودی، زندان دهمزنگ سال ۱۳۳۲ هـ ش.

تومیدانی که محمودی چسان است
نه در بند زمین نی آســــمان اســت
تومـــــــیدانی که دین و مسلک او
محبت با همه خــــلق جـــهان اسـت
تومــــــــیدانی که اندر رزم دشمن
قلم در دست او گــــرز گران اسـت
منم آن انقـــــــــلابی از دل و جان
که افکارم نه ازاین ونه آن اســـــت
مرا عشق وطـــــــــن دیوانه کرده
مرادرد وطن درجسم وجان اســــت
بگو با دشــــــــــــــمان پست مردم
که محمودی نمیرد سخت جان است


همــــــی داند ولی در جنگ دشمن
زبانـــــــش تیزتر از هم سنان اسـت
زصنف(۱) بیــــــنوایانم از آن رو
مرا مخــــدوم صنف رنجبران اســت
بگویم فـــاش با هرکس به هر جا
که صنف بیـــــنوایانم چو جان اســت
یــــــــقین دانم که فردا بی نوایان
هــــــــمه آقای ملک این جهان اســت
نه من تنــــــــــــها یگانه قهرمانم
همه مردم دراین خاک آنـچنان اســت
مرا قومیست کز افســــــــانه شان
همـــــه فخــــر زمین و آسمان اســت
نمــــــــــی لافم ببین تاریـخ ما را
درفــــــــــش ما درفش کــاویان است
بپرس از هر فرنگی این سخن را
که ضرب دست افغانی چه سان است
بسوزد زهول جنبش های مــردم
هرآن مرد فرنگی در فغان اسـت