دیدم که خفته بودی در بستر ناز
دیدم که خرامی داشتی سراپا راز
رنگ تجلای خونِ دل در رویای باز
دیدم که تو خوابی و من بی قرار تو
دیدم که بی اقرار چه بی قرار منی تو
دل گفتا که چه مخمصه سرایی تو
بخواب که نه خوابیدی راحت شبی را تو
انسانی یا که هیولایی ز دنیای وحشی تو
گفتم که من با همین ها راحتم نه دانی تو
گفتا این که راحتی نیست چه نادانی تو
گفتم ندانی که صد بار از من نادانی تو
دَرَم آمیختی با شور جنون حالا زچه نالانی تو
رهایم کن همین است به من درمان و راحتی
آسوده خیالی دارم مدام در شب زنده داری
خُفتن با یارِ شهسوارست دریچه‌ی آسوده حالی
&&&&&&&&&&
دوستان روید و بیابید یارِ ما را
راه اندازید با او کارِ ما را
گویید در بیشه‌ی غروبیم یارا
گر آید و بیند رخسار زارِ ما را
که افتاده در بستر‌ِ رنجِ یاریم
مغموم و غریب و گدای مهر یاریم
روید و از ما گوییدش که بیماریم
نه آن که ز خود گویید شما و خدا را
امانتی سپردمِ تان که دل مه بندیدش
حاشا کَز حسدبه خود مه پسندیدش
از ما به یار هرگز نه گویید سلام ما را
خونابه‌ی دل برید در مجمری و هم پیام ما را
دل ما خار مغیلان است و سنگ نه شکند ما را
یار ما نه به سخن شکند و نه به تیر و تبران
خرام او نه گنجد نه در زمین و در هفت آسمان
دل نه بندد به بُردن هفتاد هزار مَن زر و زردان
دانید یک چیز دانم که رام کندش چه آسان…؟
گویی او کیست چیست و چه کند و چه سان؟
یاد شفیع ما کنید به یار و هم یاد مالک قرآن
دانم که سر می نهد گر بَرِید نام حضرت جان
خادمش باشم که شنوم چو آید صدای پای دوست
به لطف الاماسعی بیابید غنچه‌ی گل نظیف ما را
تا یأس نه‌بَرَدَشْ بیاورید آن زیبای روی لطیف ما را