آقای رییس‌جمهور بایدن!
از این‌که در مرز اوکراین و پولند رفته و از پناهجویان دلجویی کرده و یک‌جا با اروپا به آنان، مسکن، کار و زندگی فراهم می‌کنید خیلی عالی‌ست. اما این شما هستید که می‌گویید جنگ اوکراین جنگ روسیه است.
پس چرا شما این‌قدر به پیامد های جنگ توجه دارید. در حالی‌که پیامد های اصلی جنگ خود تان، بلی جنگ امریکا در افغانستان را به عهده نمیگیرید. آیا شدت فقری که مادران، کودکان خود را در کشور من می‌فروشند، کم‌تر از جنگ اوکراین است؟ آیا حاکمیت تحجّر، استکبار، تحقیر، اهانت و ترورِ کرامت انسان که در افغانستان مستولی است کم‌تر از وضعیت سیاسی پولند، رومانیا و ملداویا است؟ بروید مسئولیت جنگ خود را که در ۲۰ سال بر فقیرترین کشور جهان بخاطر اهداف استراتژیک خود راه اندازی کردید، بگیرید.
برای بازماندگان جنگ اوکراین اروپا کافیست. همین حالا اتحادیه‌ی اروپا به همه دولت‌های عضو خود هدایت داده تا نازدانه‌ترین پناهجویان جهان را در آغوش کشند و آنان را بدون هیچ محدودیت، خانه، پول، بیمه، کار و آسایش فراهم کنند. شما بروید به بازماندگان طولانی‌ترین جنگ تاریخ تان در افغانستان بپردازید. آن‌جا زنان، انسان شمرده نمی‌شوند. کودکان حق آموزش ندارند، آزادی بی‌معنا شده است، مردم گرده های خود را برای التیام زخم‌های خونین که شما به‌جا گذاشته اید به فاسدین حکومت تحت اداره شما می‌فروشند.
شما به‌جای این‌که به حمدالله محب جلال و مکان فراهم کنید، به قربانیان جنگ تان بپردازید. آیا می‌دانید هم‌مینان من در کمپ‌های پناهندگی همه روانی شده اند. آنان دهان خود را می‌دوزند. خودسوزی و خودکشی می‌کنند، در جنگل‌های باز با کودکان خود می‌خوابند، حتا خیمه برای سرپناه و غذا برای خوراک به مشکل نصیب شان می‌شود. بلی، این دروغ و مبالغه نیست. آنان همه بازماندگان جنگ امریکا در افغانستان هستند. پیلوت‌های نظامی شما از فراز کابل یک خانواده فقیر را با سه کودک و دو زن، به نام داعش بمبارد و نابود کردند و سپس سخن‌گوی پنتاگون با خون‌سردی گفت این اشتباه و تخطی نبوده است وپیگرد حقوقی نمی‌طلبد. آیا این خانواده حق انسان‌بودن نداشت؟ حق زندگی نداشت؟
همه را شما از آن گرفتید. حالا شما می‌روید و کودک اوکراینی را در مرز پولند در آغوش می‌کشید. آن را بگذارید به رهبران هم‌پیمانان اروپایی تان. میکرون، شولتز و جانسون به آنان می‌رسند و رسیده اند. شما بهتر است بروید گزارشات وضعیت فقر را در جهان مرور کنید و ببینید که چه بلایی بر سر یک ملت آورده اید. وجدان شما کجاست؟ لیبرالیسم دموکراتیک شما که از آزادی و حقوق بشر سخن می‌گوید کجاست؟ قانون اساسی شما که از کرامت و انسانیت در جهان سخن می‌گوید کجاست، رئالیسم سیاست خارجی شما کجا تشریف دارد؟
من فکر می‌کنم که یازده سپتامبر سال ۲۰۰۱ اگر از یک‌سو کار استخبارات و تروریزم بود از سوی دیگر ناشی از سیاست‌های ناعادلانه غرب در قبال جهان فقیر و به ویژه مسلمان بود. من واژه های این نامه را به دقت انتخاب کرده ام. شما به خوبی می‌دانید که چه می‌گویم. پس از جنگ سرد هیژمونی لیبرالیسم غربی چه به سر خاور میانه آورد؟ عراق، سوریه، لیبیا، یمن، سودان، ایران و مصر را به خاطر آورید. کفاره‌ی همه‌ی این ستم تاریخ نوین و هیژمونی آن‌را مردم فقیر من می‌کشند و می‌پردازند. شما ملت مرا نابود کردید. شما دولت مرا نابود کردید. شما انسان مرا نابود کردید. اما حالا اجساد این سه پیکر نابود شده را پیش کرگسان و لاش‌خوران رها کرده اید تا بو بگیرند و رسانه های دروغ‌گوی شما از آن فیلم‌های مستند تهیه کنند.
شما یک ماه قبل از فرار رییس‌جمهور فریب‌کار افغانستان با او ملاقات کردید. شما غنی را مرد دانا، توانا و هدفمند خواندید. هم‌زمان نماینده منفور شما به نام خلیل‌زاد میهن را به پسرخواندگان رونالد ریگان معامله می‌کرد. آیا تصور می‌کنید ما همه گوسفند هستم و نمی‌دانیم چه بلایی بر سر ما آمد؟ حالا شما مسئولیت خون ۹۰ هزار فرزند جوان ما را که در ارتش، امنیت و پولیس ملی در حمایت از ارزش‌های آزادی و انسانیت، ریخته شد، نمیگیرید. در کجای اخلاق سیاسی و فرهنگ مدیریتی آمده است که وزرا، رؤسا، جنرالان و وکلا حق زندگی دارند و سربازان، مامورین و بازماندگانِ فقیر نظام، جبر تحمل و انزوا را بکشند؟ شما همه دزدان آن رژیم را نجات دادید. چون هم‌دستِ پیمان‌کاران شما بودند. اما هر بلایی که بر سر مردم آمد، به بلای آقای خلیل‌زاد و یاران قطری اش سپرده شد!
بگذارید به یاد تان بیاورم که همه‌ی جنگ‌سالاران، مافیای زور و زر در بیست‌سال گذشته فرزندان ناتنی شما بودند. از سفارت شما در کابل دستور می‌گرفتند، از سی‌آی‌ای شما پول می‌گرفتند و از پنتاگون رهبری می‌شدند. همه این آغازاده‌گان در غرب و یا دولت‌های حامی غربی با آسایش زندگی می‌کنند. این تنها فقیرترین‌ها هستند که قربانی جنگ شما در افغانستان شدند. در همین مرزی که شما کودکان و زنان اوکراینی را در آغوش گرفته اید، هزاران پناهجوی هم‌میهن من از جنگی که شما راه‌اندازی کردید، سرگردان هستند. چرا شما کودکی از آنان را در آغوش نمیگیرید. رییس‌جمهور نه، وزیر نه، جنرال نه حتی یک افسر شما و یا دولت‌های اروپایی از شرایط دشوار انسان‌های سرگردان و پناهجویان افغانستان در مرزهای پاکستان، ایران، ترکیه، بالکان و اروپا بازدید نکرده و کودکی را در آغوش نگرفته است؟ این‌را به خوبی می‌دانم که آن کودک اوکراینی در آغوش شما یک مانور سیاسی است و سه تصویر را نشان می‌دهد. نخست، شما تصوری انتقام‌جویانه به روسیه داده اید. دوم شما تصویر حمایت به ناتو داده اید و سوم شما تصویر تبعیض در رفتار تان با انسانیت به نمایش گذاشته اید.
بخواهید یا نخواهید این تبیعض، بی‌عدالتی و بی‌انصافی روزی پاسخ بدی به شما تحویل خواهد داد. شما خود با این رویکرد ها، زمین و زمینه را برای تندوری، هراس‌افگنی و کشتار فراهم می‌سازید. شما خود به کودکان فقیر من جنگ را معنا می‌بخشید. شما خود جوان بی‌کار و فقیر مرا به جبهه نبرد می‌فرستید. شما خود با تبعیض در برخورد با پناهجویان تنفر و انزوا را در میان مهاجرین، پناهجویان وخارجی‌ها به صورت آشکار در غرب دامن می‌زنید. شما خود دامن تبعیض را در میان سیاست و سیاست‌مداران در غرب پهن می‌سازید. شما خود احزاب ملی‌گرا و راستی را آب و خوراک می‌بخشید و شما خود نرخ جنایات توسط خارجی‌ها را در غرب گسترش می‌بخشید و بلاخره شما خود به ترویج تنفر میان خارجی و شهروند بومی در اروپا و امریکا مرز سرخ ترسیم می‌کنید.
می‌دانم شما در سن و سالی قرار دارید که شاید پیامد این بی‌عدالتی را به چشم نبیند. اما مطمئنم روزی اشک مادر من استخوان‌های شما را به درد خواهد آورد. من این نامه را می‌نویسم تا دست اندارکاران سیاست خارجی شما آن‌را ضبط کنند. من این نامه را می‌نویسم تا هر خواننده آن روزی به خاطر بیاورد که یک پژوهشگر از افغانستان درد عمیق مردمش را به زبان آورده بود و در برابر بی‌انصافی جامعه جهانی خاموش ننشست.
دکتور ملک ستیز پژوهشگر امور بین‌الملل
یادداشت:
متن انگلیسی این نامه به ایمیل آدرس سخن‌گوی کاخ سفید فرستاده شده است.