ابوعلی سینا در سفر بود. در هنگام عبور از شهری ،مقابل چای خانه ای اسبش را بر درختی بست و مقداری کاه و علف برای اسبش ریخت و خودش هم بر روی تخت چای خانه نشست تا غذایی بخورد.
خر سواری هم به آنجا رسید ،از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خودش هم آمد در کنار ابوعلی سینا نشست.
شیخ سینای دانشمند گفت : خر را پهلوی اسب من نبند، چرا که خر تو از کاه و علف او میخورد و اسب هم به خرت لگد میزند و پایش را میشکند.
خر سوار آن سخن نشنیده گرفت به روی خودش نیاورد و مشغول خوردن شد. ناگاه اسب لگدی زد و پای خر را لنگ کرد.
خر سوار گفت : اسب تو خر مرا لنگ کرد و باید خسارت دهی.
شیخ سینا دانشمند ؛ ساکت شد و خود را به گنگ بودن زد و جواب نداد.
صاحب خر ، ابوعلی سینا را نزد قاضی برد و شکایت کرد.
قاضی سوال کرد که چه شده؟ اما ابوعلی سینا که خود را به گنگ بودن زده بود ،هیچ چیز نگفت.
قاضی به صاحب خر گفت : این مرد گنگ است ………؟
مرد گفت : این مرد گنگ نیست بلکه خود را به گنگ بودن زده تا اینکه تاوان خر مرا ندهد، قبل از این اتفاق با من حرف میزد….
قاضی پرسید : با تو سخن گفت …….؟چه گفت؟
صاحب خر گفت : او به من گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد میزند و پای خرت را میشکند……. قاضی خندید و بر دانش ابو علی سینا آفرین گفت.
قاضی به ابوعلی سینا گفت حکمت حرف نزدنت پس چنین بود؟!!!
ابوعلی سینا جوابی داد که از آن به بعد به ضرب المثل تبدیل شد：
“جواب ابلهان خاموشی ست”