شعر از ھادی رنجی
انتخاب از رجنی پران کمار
٭٭٭٭٭٭٭٭٭
دوش از بی مـــھری ان ماہ سیما سوختــــم
با کمال تشنـہ کامــی پیش دریا سوختـــــــم
انکہ با ھجـــران بامید وصــالـش ساختــــم
در کنـــارش ز اتش شــرم تمنا ســوختـــــم
سوخـــتم امـا نبودم شمع ســان یکجا مقیــــم
چون چـراغ کاروان ھرشب بصد جا سوختم
منکہ ھرگززآتش قہرش دلــم جائی نسوخت
با رقیبان گرم صـحبت بـود و اینجا سوختــم
گفت روزی میشــوی فردا ز وصلــم کامیاب
شـــامھـا درانتظـار صبح فـــردا ســــوخـتــم
عشق بـی پروا سبـــب شـد تــا میان انجمـــن
گـــرد شمــع عـارضش پروانہ اسـا سوختـــم
با”رھی”ھمراہ دراین معنیم”رنجی”کـہ گفت
انقــدر با اتـش دل سـاختـــم تــا ســوختـــــــم