شعر مولانا فرخاری به استدبار از شعرای گران ارج محترم اسحق ثنا، محترم فروغ، محترم جوهر و محترم استاد کهزاد ( چشم بینا )

   گیرد هر نکــته ی دانسته ز دیوانک ما  

                                گـره  بسته  شـود باز به فـرزانک ما

دین که سرمایه ی ناز و ادب است در بن دهر

                                    پر کند مکر و ریا دامن افغانک ما 

داده بر دست تفنگ معنی و دستور خدای  

                              دفــــتر بام فــلک مــرد مسلمانک ما

سیف از دامن سیاف کشد دست اجــل

                               تا کــشد مــردم بیچاره ی پغمــانک ما

آب رحمت نبرد داغ سیاهـــی ز پلنگ

                            فرض و سنت نسترد چرک دل نانک ما

نان به تاق است مگر گشنه ام از روز ازل

                           چون به جیب دیگران است پول نانک ما

چشــم بیناست مرا پالم اگر جیب زمین

                               بشکـــها نفت دهــد دشت شبرغانک ما

آب سر سبز کند نخل به گلزار و چمن  

                                       شوره هرگز نبرد سود ز بارانک ما

فتد همسایه به گرداب بلا در همه عمر

                               می کند نقشه به خود ارض خرسانک ما

گر چه “فرخاری” ندارد هنر در خور روز

                              گــوی میدان ببرد جــلوه ی  چــوگانک ما