صلاح الدین ربانی وزیر امورخارجه ی افغانستان امروز بصراحت ابراز داشت که ، افغانان پناهجویی که از کشورهای اروپایی و ترکیه دوباره به افغانستان بازگردانده میشوند ، در افغانستان پذیرفته نمیشوند . وزیرخارجه درحالی چنین غیرمسوولانه و دور ازترحم و اخلاق ، مانع ورود دوباره ی پناهجویان افغان به خانه ی آبایی شان میشود که ، فقط چندروز پیش محمد اشرف غنی رییس جمهور کشور در مصاحبه ای با خبرنگار بی بی سی گفته بود که ، با پناهجویانی احساس همدردی و دلسوزی ندارد که کشورشانرا ترک گفته ، دربازسازی آن سهم نمیگیرند ــ ولو هر مصیبتی برای آنان پیش آمده باشد . « آدم شاخ میکشد . » رییس جمهوری به این سنگدلی و قساوت و وزیرخارجه ای به این بی مسوولیتی و سبکسری من نمیشناختم .
شاید بتوان بعنوان رهبران و حافظان منافع ملت ، کوچ های دسته جمعی جوانان را از کشور و خطرات جانی ناشی از آنرا با ارایه ی دلایل و توجیهات وطنپرستانه ای انتقاد نموده ، توضیح و تشریح نمود و مانع رفتن و کوچ کردن شد ؛ اما چگونه میتوان کینه توزانه و خشمآگین با چونین قساوت و سنگدلی به مادری دلسوزی و همدردی نداشت که سه فرزند برومندش درآبهای یونان غرق شده باشند ؟ ویا مانع برگشت واقامت دوباره ی پدران ومادرانی شد که پسران عزیز شانرا در راه هجرت از دست داده ولی کسی برایشان پناه نداده است ؟ رییس جمهور سوریه پناهجویان کشورش را که همه مخالفان سیاسی او هستند دوباره به کشور شان دعوت مینماید ولی رییس جمهور ما با پناهجویان کشورش که از ترس طالبان و تروریستان کشور را ترک کرده اند ، حتا احساس همدردی و دلسوزی نداشته از مرگ شان اندوهگین نمیشود . آیا وقتی ایشان این جملات را به خبرنگار بی بی سی میگفت به معنای آن اندیشیده بود ؟ به نظرمن یا نیندیشیده بود یا اصلن گپ دل شانرا بازگفته اند . به این معنا که واقعن با مادرانی دلسوزی و ترحم ندارند که فرزندان شان طعمه ی ماهیان دریا شده اند . به باورمن این اظهارات غیراخلاقی و خلاف عاطفه ی بشری گواهی دهنده ی نهایت بی تدبیری و بیکاره گی حکومت و حکومتداران کابل است ــ بیکاره گی و بی تدبیری که حد و مرز نمیشناسد . این اظهارات همچنان درون تاریک دولتمردان افغانستان را ، نیت و قصد و اهداف شیطانی پشت پرده ی شانرا بخوبی به نمایش میگذارد . همین اظهارات سنگدلانه و سبکسرانه ، خود بمردم ــ بخصوص به جوانان کشور میفهماند که در زیر سایه ی این حکومت و این رییس جمهور ، پناهگاه مطمینی برای کار و زنده گی نمیتواندوجود داشته باشد . هرگاه رییس جمهور صادقانه و عادلانه به اطرافش نظر انداخته و حقایق را در نظر بگیرد ؛ مردم از بی پناهی خانه ی آبایی شانرا ترک میگویند . مردم خود را در کشور خود بی پناه و نا امن حس مینمایند . مردم دیگر توان تحمل ناامنی های روزافزون ، بیکاری و بیعدالتی بیش از حد را ندارند . مردم توان روبروشدن با دزدان و غاصبان زمین ، و توان مقابل شدن با زورمندان و بوروکراتان چپاولگر را هم ندارند که جناب رییس جمهور همه را بدور خویش جمع نموده و همانند رییس جمهور پیشین حامد کرزی ، بجای مبارزه در برابرآنان ، همه را به منصب و قدرت میرسانند . اساسأ تا جاییکه معلوم است ، حکومتها و در رأس رهبران و روسای جمهور در قدم اول حافظ منافع شهروندان شان ــ در هرجاییکه هستند ــ باید باشند . به آنان شرایطی را مهیا سازند که با آرامش خاطر و آبرومند به زنده گی خویش ادامه دهند . رییس جمهورو رهبر خردمند باید بزرگوار ، بخشایشگر ، دلسوز و مترحم باشد نه آنکه کینه توزانه پناهجویان بی پناه و غمدیده ی کشورش را از خود براند و با قهر و خشم به آنان بفهماند که هرگز به آنان ترحم و دلسوزی ندارد . و به ادامه ی آن وزیر خارجه اش با سبکسری و بدون تدبیر به جهان اعلان نماید که هرگاه افغانان پناهجو به کشورشان بازگردانده شوند ، اینجا جا ندارند . راستش من تاهنوزپاسخ درست و کاملی به این پرسشها نیافته ام که ، چرا رییس جمهورغنی با پناهجویان داغدیده و بی پناه هموطنش ترحم و دلسوزی ندارند ؟ و چرا وزیر خارجه ی کشورما پناهجویان بازگردانده شده ی افغان را به افغانستان راه نمیدهند ؟ اگر شما دوستان و هموطنان خوبم پاسخ این پرسشها را میدانید ، لطفن اینجا با ما هم شریک نمایید . پایان ماه اپریل 2016