چه خوانمت؟ که هرچه خوبیَ ست از تبار توست
و اعتبــار کــل آفرینــــش اعتبــــار تـوست
تو نقطه ی شــــــروع خلقت تمـــــــام عالــــــمی
دوازده ستــاره ی شگرف در مـدار توست
قصیـــده روزنـــی به سوی آفتـــاب قدســــی ات
غزل شکوفه ای شکفته در دل بهار توست
در امتـــداد هر مســــیر ســـــمت آسمـان عشــق
همیشه ردّ گامهای سبــز و استــوار توست
تو نبض لایـــزال چشمــــه ی زلال کوثـــــری …
که زن در اوج عزّتش هنوز وامدار توست
بریــده باد دست نســل هرچه دشمــن شماســت
به رغم مَکرشان زمین نمودِ اقتــدار توست
چگونـــه می شــود به تو دروغ منتسب شــود؟
خـدای هرچه پاکـــیَ ست آفریدگــار توست
از آسمـان نــدای دعـوتت به گـــوش می رســد
جهان در انتــظار انقـلاب تک سوار توست