“در شهر هر چه مینگرم غیر درد نیست”
اندر درون باغ بهشت غیر گرد نیست
اینجا مرام و معرفت از بین رفته است
حتی میان میکده هم مرد, مرد نیست
اینجا دلم زفرط جهالت شکسته است
بغض عجیب راه گلویم ببسته است
اینجا که تیغ کینه سر عشق میبرد
” در من غمی به وسعت دریا نشسته است”
اینجا طراوت چمن از اشک مادر است
افسانه های جهل دمادم مکرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی رسد
” وقتی که مار معجزه یک پیامبر است”
اینجا دلم زبی کسی بیمار میشود
در شهر, عشق و عاطفه انکار میشود
از خشم خلق بهر رضای خدای خلق
هر روز, روز فاجعه تکرار میشود