اشعار

 

 Sunday, 2012/05/20

 

                             تـــــاوان

هرگز تو تخــــــم کین مکـــار  خــار میدهد
اصـــل  وداد  و داد  تــــرا  بــــار میــــدهد

  این دشمنی بـد است،  تــــرا خوار میکند
   تا تـو به عقـــل نَــآیی   ستـم بــار میدهد

برجهـل خود  ستاده  به آزار دیگــــــران
این خستــــگی بــی ثمـــــر   آزار میدهد

این خستــــگی بــی ثمـــــر   آزار میدهد

                                                تــا چند  تــو ستیزه کنی  با زبـــان مــن

                                                دیــــوانگی تســــت کــــه  بر دار میدهد

بی دانشــــــی تست      الاغت نمـــوده اند

ایــن حــاکمان  ترا  بـه تــۀ بـــار  میــدهد

                                                دلخوش شوی به انکه توحاکم شوی مدام

                                                تــاوان آن بــه دو و ســه و چهار میدهد

در باغ هر درختی که کِرم خورده می شود

باغبان،  آن  شکسته  به داش کـار میدهد

                                               دل درد گشته یی دگرت دنده کی بس است

                                               یار تو قند پارســــی بــا چــــــای میدهـــد

                   از هــم  جدا مکن  به زبان  کودک وطن

                   طـــــاها به تو این پنــد  وطندار  میدهد

 

                                شب معراج آنحضرت(ص)           هفته دوم ماه جولای 2009

شبی که صاحب دلها بـــــداد مهمــانــی               به آن  بلندی بـــارگاه عرش رحمـــانـی

درآن مکان معلا که نــور بود وســرور               که خاص عاشق ومعشوق ونور ایمانی 

چنان رفیع و مکرم رحیـل و همراهش                بـراق و خـــــادم او جبرئیــــــل نورانـی

به هر مقام ستاده پیامبــری به ســلام                 برای عرض ارادت به امــــــر سبحـانی

نرفت پیش ازآن دَر   جبـــــرئیل امین                 زترس سوختن از جلوه هــای ربــــانی

چنان شریف و بزرگوار مهمان عزیز                که ره نبود به هیچکس به بزم خودمانی

چه هدیه ها که ببخشید دوست به مقدم او           درود  گفت وســــــــلام با ندای رحمانی

جناب رافع بخشنده و تــــوانــــگر ما                 به هیچ پیامبری این را نکرده ارزانـــی

چووصف خوی وجمالش به سوره طه               ستوده، داده ورا رتبه هـــــای دانـــایـی

کدام زبان و خرد را توان، که گویدباز               که چیست یس و طــه و ق  قــــــــــرآنی

                             درود باد و سلام بر پیامبر وآلــــــــش              

                             سپاس وشکر فراوان به عشق ربانی

 

  

           چه خوش نصیبم                                      09/9 2/06

چه شوری برپا   نمودی ای جان   که دل زدلخانه   کنده ای تو

به هرچم وخم   عشوه و ناز   چه آتشی را   بل کرده ای تـــــو

چه قصه ای را  تو ساز کردی  که تابه صبح قیامــــت  آنجــا

بدامن  من  تــو شعله کاشتی  و نــــامه ام را  سپیــده ای تو

در آن سیاهی  نامه ای من  زلطف شوخ چشمی تو  ای یار

هزار رحمت  هزار بخشش  زیک نگاهت   فگنده ای تـــــو

چه خوش نصیبم که خوش نسیمی رسیده برمن زعطرزلفت

چوگفته ای تو بگو که یکــتا  بود خدایــم؛ چه فرخنده ای تو

اگر که هندو و گبر و ترسا  به شیوه های کنـــــــند عـــبادت

که گفتی  خالق و رب عالم  یکیست و خود چه  پـیامبری تو

بجز خدایم  هیچ کسی نیست  که دست گیرد  یا پنا دهــــــندم

ازین سبب چنگ من به قرآن  بود همیشه  چه رشته ای تـو

ز درک الحمد و قل هوالله   بدان رسیده است  فکر طـــاهـا

بکن تو یاد الله الله   که او یگانه است و  پیــــامبــــری  تـو

• بَـل= آتش افروختن- اصطلاح مردمی .

  

                    چشمان  گریانم بس است                                نیمه شب 09/01/07

دل چو بسمل می شود   این سوز و این سازم  بس است

ازبرای این خوشی، هـــــــــر لحظه ای  شامم بس است

یارمن  نــی آدم است و  نــی ملک  هــم  نی ولــــــــــی

هم غفور است  هم صبور   رحمان و ستارم   بس است

آن صمد بیباک بخشـــــــنده است   ولی  قـــــهار نـــــیز

ازجـــــبار منتقـــم   غفــار و منا نــــــم  بس  اســـــــت

سوره ای رحمن  ز بحر و بـــــــر نمایـــــان کرده است

با  تاءمل  کن تفــــکر  تـــدبـــــیر  احسانـــــم بس است

مجمل قرآن پاک است  سوره ای حمـــــــــــــــد  شریف

قل هوالله  بهر ایمان  یس و طـــــــــــاها یم  بس است

شخ کـــمانی های  دوران شبــــــاب شرمـــــنده  کـــــرد

تو مترس طــاهــا  به حشــر   چشمان گریانم بس است

  

                            تلاش بندگی 

  13 مارچ 2010    سیزدهم مارچ دوهزار وده

                               

پـلوان شریکیـــم ای نــگار   دیوار بـــــدیواریم  ما

کنگینه ای   بشکن  بده    لب تشنه وزاریـــــــم ما

 

انگور نی  آبش بکــــش   تفدیده دل  داریـم بــس

یک جام نی یک پیاله نی  صدکوزه چشم داریم ما

 

گــاه پگاهی  یک شُپی  دادی مــرا، خـمار کـــــرد

هم چرخ سر هم درد سر، جانیســــت بگذاریـم ما

 

آن شب، پَچٌی دادی مرا   انداختی مـارا  دربــــلا

هرشب  به امید دگـــر  تا صبـــــح بیداریــــــــم ما

 

ای شمس راه روشن نما درشب ره باریک و تار

راه را نمی دانیم ز چاه  صبح را کجـــا یابیــم ما

 

بیگاه گشته  روز ما  زین رو  ندامت می کشیـــــم

هم کور وکر  بسته زبان  گویی که دینداریــــم  ما

 

دیگدان ما بی هیزم است اجاق نیز خاموش گشت

کو شعله ای و آتشــــی  تــــــا پُخته برداریـــــم ما

 

تنها مهر و بخشش ات، روزی و جــــان هر دو دهد

یک آه وسوزدل بده  یک چکـه اشک داریم   ما

 

طاها تلاش بندگی در هرمکانی جایــــــز  است

در هیچ گـــــام  از یار  مَبُــــر  تاکید میداریم ما

 

به درک

آخرای دیده  چها دیدی  تو از چرخ فلک

ستم و جور وجفاهاو هزار رنگ و درک

 

غم آدم  نه بــــــرای دگـــران  دارد  درد

سوز وسازمن بیچاره همین درد وغمک

 

دل زگفتار خســـان  سخت ملول میگردد

این همه بیخردان  هست به مانند خسک

 

هرنگاه وگپ شان  نیشترخون جگریست

بس که بی مایه وبیدانشند این دسته خرک

 

کینه دل  فحش دهان  دیده درا  تیغ بدست

نتوان یافت از ایشان سخن وفهم و گپک

 

حیف عاقل که کند  رد وبدل  گپ و سخن

خصم علم وهنرند ریش دراز شانه سرک

 

چون سخن گفتن  طاهاست به برهان ودلیل

گر دو سه جاهل بیدانشی هستند  به   دَرک