آنگاه که انسان پس از طی مراحل تکاملی شعور و آزمون های دشوار به آگاهی رسید؛ به مفهوم قرآن آدم با نوش جان کردن میوهء ممنوعه به آگاهی رسید و پا بر درب عقلانیت نهاد. وی فوری متوجهء شرمگاهء خود شد و با شتاب بر روی شرمگاهء خود برگ گذاشت. این انسان دیگر نمی توانست، در بهشت غریزی مسکن گزین شود؛ زیرا آن مکان دیگر برایش مکان مطلوب نبود و از آنجا هبوط نمود تا حقیقت خود را دریابد و تا باشد که به رمز و راز حقیقت در جهان آگاهی پیدا کند.
از آن به بعد حقیقت به مضمون گم شدهء انسان بدل شده است. در این تردیدی نیست که حقیقت مطلقی وجود دارد و اما این حقیقت خارج از دست رس انسان است. باور ها بر این بود که آنچه از زیر انبان آزمون های علمی بیرون می شود؛ به حقیقت می پیوندند و اما پس از رد روش علمی طرفداران کلاسیک مشاهده/استنباط (اثباتگرایان) از طریق پیشبرد روش ابطالپذیری تجربی، بوسیله ی پاپر فیلسوف اتریشی، این حقیقت به موزه های علمی سپرده شد.
