آقای خلیل زاد پس از یک مدت غیابت دیپلوماتیکی بار دیگر سر از زیر لحاف خجلت بیرون کرد و با تیغ زهرآلود دو لبه سیاسی بار دیگر وارد منطقه شده تا توافقنامه کج و سست بنیاد را که با طالبان در دوحه امضا کرده از مرگ حتمی نجات بدهد. هرچند بر مصداق این شعر حضرت بیدل:
” خشت اول گر نهد معمار کج — تا ثریا می رود دیوار کج” حال دشوار است تا آقای خلیل زاد دیواری را که از روز نخست خشت های آن را کج و وج نهاده، به آسانی سر راست نماید، اما او بحیث یک دیپلومات فعال و کارکشته رن به مثابه بزرگ ترین دستگاه تعیین کننده سیاست های استراتژیک امریکا در جهان و تربیت شده در خوان شیطان بزرگ ناگزیر است تا از یک سو پاسخ دهن کجی های خود را دریافت کند تا پایی را که زیر لحاف بیمار دراز کرده، به سلامت بیرون کند و از سویی هم به اعتبار از دست رفته خود چیزی کمایی کند که پس از توافقنامه دوحه آسیب دیده است. خلیل زاد پس از آن وارد منطقه شد که افزون بر ابراز نگرانی جان سبکو مبنی بر افزایش خشونت ها روزنامه های ستار و واشنگتن پست به نقل از اعضای مقتدر سنای امریکا از افزاش خشونت ها به وسیله طالبان یادآور شدند و توافقنامه دوحه را ناکام خواندند.
ادامه خواندن خلیل زاد در پی رفع خطا های دستوری یا نجات توافقنامه صلح! مگر نمی داند که پاکستان حرف اول را می زند، نه طالبان. نوشتهء : مهرالدین مشید
