جناب آقای معنوی رئیس کمسیون انتخابات دوست شخصی من است روی این اصل تصمیم نداشتم در مورد نبود استقلال در کمیسون انتخابات چیزی بنویسم اما بعد از آنکه مکتوب آمرانه به امضای داکتر صاحب صادق مدبر رئیس محترم اداره امور را بخاطر عدم توزیع کارت های انتخاباتی با آدرس کمیسون بشما صادر و از طریق رسانه ها دیدم بعد از این مرتکب گناه کبیره می شوم که اداره شما را کمیسون مستقل انتخابات خطاب کنم جناب آقای معنوی هرچند افغانستان دیگر کشوری نیست که آنرا به نورم ها و هنجارهای معمول و رایج جهان معاصر هماهنگ و قابل مقیاس دانست یا اینکه قضایا تحولات و واقعیت های مشهود را در میزان عقل و سنجش قرار داده ، نتایج قابل انتظاری را پیش بینی نمود ،
ویکتور هوگو ، سخنرانی درمجمع قانونگزاری فرانسه 
زمستان سخت در پیش است برای بیرون رفت از مشکلات زمستان به ابتکار ویا هم شکار پر بار نیاز است.فکر میکنم بر رسی های أخیر کمیسیون مؤظف پارلمان در مورد شناسائی غاصبین زمین ومشخص ساختن کمیت اراضی وجایداد های غصب شده قبل ازینکه یک ابتکار باشد یک شکار دشوار خواهد بود.طوریکه معلوم میشود ساکنین خانه ملت روز های آغازین فصل زمستان را به با ابتکارات شکار آفرین به آزمایش گرفتند اول استیضاح یک وزیر وبعد طرح استیضاح یازده وزیر که آوازه است زیاد پول دار اند و 
طالبان وحزب اسلامی در نشست پاریس پیام روشنی به حکومت کابل وشورای عالی صلح وجامعه جهانی فرستادند وآن اینکه اصلاح مواد قانون اساسی وتغییر سیستم نظام سیاسی کشور میتواند دریچه باشد برای وارد شدن به میز مذاکره دو شرط روشن ودر عین زمان نسبتا معقول، اما دولت صلح میخواهد نه اجندا معلوم است ونه هم استراتیزی طوریکه از طریق رسانه ها شنیده شد وزارت خارجه قبل ازینکه شورای عالی صلح درین زمینه پیامی داشته باشد 
حسب مشغلهء ذهنی؛ مصروف تتبع پیرامون «دموکراسی های مدرن» بودم که دوستانی اطلاع دادند: کتابی همنام کتاب من (معنای قرآن) توسط یکی از دانشمندان هموطن در امریکا تألیف و نشر شده است. ایشان به خاطر اینکه بیشتر به موضوع ورود یابم لینک یک برنامه دو و نیم ساعته تلویزیونی را نیز برایم ارسال داشتند که دیدم و تصمیم گرفتم تا مطالعات در باره را وسعت داده و سپس عزیزان خواننده ی خویش را در جریان امر قرار دهم.
در لحظاتی که این سطور را می نویسم؛ سپیدهء 21 سپتامبر؛ سر زده؛ اوضاع زمین و کیهان حتی بیش از حد معمول عادی و نورمال است. یعنی اینکه دنیا به پایان نرسیده و طبق شایعات عظیم عالمگیر قیامتی رخ نداده است. لذا کمینه به تلاش ها و تفکرات خویش حسب روال عادی و معمول ادامه میدهم و از جمله بحث: برای آنکه تاریخ؛ لاشهِ “سگی مرده” نشود؟” را میخواهم به جایی برسانم. امروز ضمناً روی این پرسش ها دور خواهم زد که:
عزیزان کاربر انترنیت ـ یعنی نه لزوماً همه عزیزان!ـ مستشعر اند که اینجانب؛ طی هفتهء گذشته مقاله منتخبی را از نام و آدرس خود؛ بر روی امواج قرار دادم که از منابع انترنتی اخذ شده بود و بر علاوه عین مقاله را سایت بزرگ و با صلابت آریایی نیز در بخش ” اطلاعات هفته گی” ی خویش درج نموده و به اختیار خواننده گان و خواهنده گان و متفکران و اندیشمندان قرار داده است.
درود به هموطنان عزیز در وحشتکدهء افغانستان و در سرا سر دنیا!
درین نوشته به دو مطلب اساسی اشاره میشود که هردو به سکوت معنی داروخوشباوری غیر قابل باور شخص رئیس جمهور در برابر تحولات وقضایای نا گوار کشور ارتباط دارد یکی خروج پنج ملیارد دالر از کابل بانک وثبوت 900 ملیون اختلاس ودزدی ودیگری خوشباوری رئیس جمهور نسبت به آیندۀ افغانستان بعد از سال 2014 ویا بعد از خروج نیرو های رزمی ناتو از کشور چون این دو مسئله شگفت وبی باوری ناظران اوضاع آشفته وپیچیدۀ افغانستان را در پی داشته .لذا ضروری میدانم تا نویسندگان وتحلیل گران اوضاع با درایت ودلسوزی چهل اوصاف قضیه را در آورند که چرا در برابر این اختلاسهای بزرگ و وحشتناک حرکتهای نمایشی بی نتیجه صورت میگیرد وهم رئیس جمهور بدون ابراز هیچ دلیل از پیش آمد هر اوضاع در نبود جامعه جهانی استقبال میکند؟
شاید 3 سال پیش بود که صباح هنگام در
اینکه داغ غدۀ سر طانی غصب زمین،زهر فساد واختلاس وشعف قانون پیکر نحیف وناتوان کشور را معلول وناتوان ساخته قابل انکاررنیست اما شگفت در این است که سران ورهبران کلیدی کشور چون رئیس جمهور ومعاونین شان بجای مهار این امراض ساری وریشه کن کردن این غدۀ از سوز وگداز آن شکایت دارند چنانچه جناب استاد محمد کریم خلیلی معاون دوم رئیس جمهور در سخنرانی های اخیر خویش از وجود غدۀ سر طانی غصب زمین ها لب به شکایت کشودند گواینکه قدرتمندان بلا منازع دیگر ی وجود دارند که ایشان را در مجمر داغ این مصیبت جانکاه کباب کرده اند. احترام که با جناب آقای خلیلی داشته و دارم نمی خواستم درمورد صحبت های شان تبصره داشته باشم اما به حکم وجدان مشت نمونه خروار باید چیزک می نوشتم تا جناب شان در آینده بهتر متوجه وظایف خویش باشند .
درینجا میخوانید:
طئ روز های اخیر بحث فیسبوکی را که به ابتکار و خواست و گرداننده گی محترم زلمی نصرت؛ راه اندازی شده بود؛ در همان حدی که ویبسایت وزین وطندار؛ انتشار داده است؛ با علاقه مندی و دقت لازم مرور نمودم:
خیلی خجالت آور است که در یک کانون علمی عده ای بجان هم می افتند سر و کله یک دیگر را خون آلود می سازند برای چه بخاطر چه امام حسین (ع) مربوط به یک قوم زبان و مذهب نیست او یک مکتب است الگوی از مقاومت بخاطر عدالت و انصاف اما در افغانستان آن هم در لیلیه پوهنتون یا دانشگاه عده ای یا چند کس بی رمق از “نسل جوان ما ” درزیر بار تراژدی و اشتباهات عقده مندانه “نسل گذشته”از یکدیگر انتقام میگیرند گریبان پاره می کنند دیالوگ های بی معنی منقطع،و خشونت بار، بی سرانجام و فاقد یک انسجام گفتمانی.و انسانی نمی دانم اینها به نقد چه ساختاری، چه فرهنگ و ارزشی مشغول تحصیل اند وزارت تحصیلات عالی برای وحدت و استخوان شکنی و تضاد های مذهبی تا کنون چه گام های را برداشته یا برای وحدت و انسجام ملی چه کسی يا چه كساني را این وزارت آماده همدیگر پزیری کرده و در کدام افق آینده ما با این وزارت محاسبه کنیم
قسمت دوم
قسم حاشیه درخور یاد آوری است که این تیتر(سرنامه،عنوان) برای نوبت های خیلی پسین مد نظر بود؛ ولی اخبار و رویداد ها و جریانات متراکم و متکثر روز های جاری؛ از جمله سرو صدا ها پیرامون «دیورند لاین»، تسلیم تپه مرنجان یعنی قلب پایتخت افغانستان به سلطنت وهابی عربستان سعودی، چرخش 180 درجه ای حزب اسلامی گلبدین حکمتیار به گونه اعلام آماده گی آن در انتخابات ریاست جمهوری با پا در میانی قاضی حسین احمد معلوم الحال پاکستانی، تشکیل شورای مجاهدین و توزیع سلاح به گروه های غیرمسئول و چندین موضوع داخلی و منطقوی و جهانی؛ مبرمیت پرداختن به آن را درین شب و روز برجسته کرد. 
شماری از دوستان با فرستادن ویدیوی گفتگوی عنایت فانی با فرید مزدک از رهبران سابق حزب وطن در برنامه به عبارت دیگر بی بی سی و هکذا متن پیاده شده آن در تایپ برقی؛ از این کمینه خواسته اند که در مورد تبصره و ابراز نظر نمایم. با سپاس فراوان از این الطاف و مهربانی ها ؛ با در نظر داشت موارد مباحثات و مناقشات که چندی قبل در پی برآمد دیگر جناب مزدک در همین بنگاه سخن پراکنی انگریزی؛ به راه افتاده بود و من نیز طی مصاحبه ای به عرایضی در مورد پرداخته بودم؛ برای فعلاً و به طرز مشخص از در گیر شدن به بگو مگو در این مورد؛ معذرت میخواهم. ولی عرض این اصل پرانسیپی را لازم میدانم که برخورد انتقادی با گذشته های رخداد ها در افغانستان و منطقه و جهان؛ نه تنها کار و مشغولیت فوق العاده پر مسئولیت علمی است بلکه ضرورتی است حیاتی ـ مماتی .
