استاد عبدالقیوم بیسد در سال 1307 هش – در ده افغانان شهر کابل دیده بدنیا گشودُ بعد از
ختم مکتب ابتداییه شامل لیسه استقلال گردید. در سال 1324 هش از لیسه استقلال فارغ التحصیل گردید ُ استاد قبل از ختم مکتب استقلال یعنی در سالهای 1322 هش – که هنوز متعلم بود همکار افتخاری در آغازین پوهنی ننداری داشته است.
اولین نقش وی در تیاتر کشور چنین آغاز شد. شاد روان استاد عبدالرشید لطیفی در ثور سال 1322 هش نمایشنامه یی را بنام میراث نوشت و یک میرزا ی کمسواد ُ پرُ مدعا و آفسقال را برای شخص خیلی جوان سپردند که تازه به تیاتر راه پیدا کرده بود ُ هنوز در این اقلیم نام و نشانی نداشتُ او عبدالقیوم بیسد بود. از همان روز تا امروز تاریخ پنجم دسمبر سال 2013 مطابق سال 1392
هش ـ میباشد و وفات آن گرانمایه تیاتر را شیندیم وفادار به مسلک مقدس تیاتر باقی ماندُ مشعل تیاتر افغانستان را به شهر هاُ دهات و قریجات وطن برده تا هیچ گاهی تاریکی بر روشنی پیروز نگردد و بواسطه مشعل فروزان هنر تاریکی جامعه را نور افشانی کرد عاشقانه و پیگیرانه در راه هنر روان گردید و رد پای استادان بزرگ چون شادروان استاد لطیفی ُ شادروان استاد برشناُ شادروان عبدالرحمن پژ واک ُ شادروان عبدالرحمن بینا ُ شادروان نشاط ملک خیل و دیگران را تعقیب نمود .
ادامه خواندن استــــاد عبـــــدالقـــیوم بـــــیسد پدر تیاتر افغانستان وفات یافت « بیسد کی بود؟ »
روانشاد جلیل پرشور تمام زندگی آگا هانه خویش را وقف مبارزه هدفمند برای رفاه وآسایش مردم رنج دیده افغانستان نمود وتا آخر عمر به آرمان اعمار جامعه فارغ از ظلم و استبداد، دموکراسی وتامین عدالت اجتماعی پا بند ماند. شورای مرکزی حزب مردم افغانستان در حالیکه وفات روانشاد پرشور را یک ضایعه برای نهضت ترقیخواه وجامعه روشنفکر افغانستان میداند، مراتب تسلیت وهمدردی خویش را به خانواده ، رفقا و دوستان مرحومی ابراز داشته و ازبارگاه خداوند“ج” برایش طلب مغفرت می نماید.
مایهِ الهام این تک بیت ارتجالی؛ تداعی سخن بزرگ جلیل پرشور؛ هنگامی است که فرکسیونهای حزب دموکراتیک خلق؛ به جان یکدیگر افتاده علیه همدیگر با اسناد و ویدیو ها و فحاشی ها و ناسزا ها؛ گویا اتمام حجت میکردند. کمینه که بر مصداق «باتو بودن؛ نتوانم، بی تو بودن نتوانم» بودم و میباشم؛ مسلماً غرقه در تأثرات ناگزیری اینسو و آنسو مینگریستم و در موقعیتی نبودم که سخنی بگویم!
جلیلی که همیشه می درخشید و با جلایش پر شور و شعف برای خدمتگذاری به مردم و وطن می تپید، امروز ازین جهان رخت بست.
اینکه پارلمان کشور در کنار وظائیف اصلی دست به ابتکارات عجیب وخیره کننده میزند از نظر کسی پوشیده نیست.درامه های روز ونجوا های شب در مورد کابینه وشرکتها و بانک ها وتمام منابع پولی که در سال جاری بیشتر نقل بر نا مه های شب وروزی رسانه ها بوده است دست آورد های پارلمان کشور است واما ارتقای تشکیل ادارۀ ارگانهای محل به گفته بعضی از اعضای ولسی جرگه بخاطر موجودیت فساد گسترده درین اداره بوزارت امور ولایات یکی از اقدامات معیاری مطابق شرائط معاصر بوده است که میتواند لقب افغانستان را 
مرحوم داکتر حنیف بکتاش یک ضایعه بزرگ فرهنگی ُ سیاسی در جامعه افغانی بوده ُ فرهنگیان شهر لندن و فرهنگیان افغان را درسرتاسر جهان متاثر نموده است ُ داکتر بکتاش یک شاعر توانا و یک سیاست دان معروف در مسایل بغرنج افغانستان و غنمت بزرگ کشور بودُ با از دست دادن وی خیلی متاثر گردیم ُ بدین وسیله مراتب تسلیت خویش را برای خانواده بکتاش و بخصوص بانو مینه بکتاش همکار عزیز و گرامی که دریک فضای با محبت باوی در رادیوتلویزیون همکارم بودمُ تقدیم میدارم. مینه بکتاش مانند نامش یک همکار با محبت ومهربان بود ُ مینه عزیز همه فرهنگیان و خودم در این اندوه با شما غم شریک هستیم . از خداوند برای همه بازماندگان خانواده بکتاش صبر جمیل و برای بکتاش فردوس برین آرزو میبرم.
اینبار قلم در سوگ یکتن از ژور نا لیستان و شاعرپر قر یحه ؛عزا دار مینگارد که وی مر حوم داکتر حنیف بکتاژ است که در اثر مریضی که عاید حال شان بود داعی اجل را لبیک گفت و به رحمت حق پیو ست ( انا لله و انا الیه را جعون).