گاهی خلقت گفت طفلی با خـدا ای تویی قادر به هستـــی و فنــا
میفرستییم ازین امن و امـــــــان بردنیای فتنـــه و آن خـــاکــــدان
چون منی معصوم وطفل ناتوان کی توان برد محنت جور زمـان
گفت خدایش کی تراســازم رها یک فرشته با تواست درآن سرا
او بود از جملهء شان بهتــــرین تا ترا باشد نگهبــــان برزمیـــن
طفل
********
دلم را بهــــــــر جانان میفروشم
قسم خوردم کــه ارزان میفروشم
شود گـر مشــــــــتری بهر حیاتم
برایش هردو یکــــسان میفروشم
*****
اگر در کنـــــجی تنها گریه دارم
ز الام و ز غمـــــــها گریه دارم
*************
صــدف آبستن از طـــفل گهــر بار خـــذف زایــد به بستر طـفل بیمار
شود حرف ار برون، بر دل نشیند مگو صاحب هنر حـــرف دل آزار
ادامه خواندن پاسخ به یک هرزه گویی : مولانا کبیر فرخاری ونکوور کانادا
ای وطنداران مبارک هشت ثور
روز چو رو روز غصب و روز جور
روز آمد آمد دزد و دغل
روز دردو روز غم روز اجل
************
جهانم چون نگار شوخ و شنگ است که جیبش خانه ی تریاک و بنگ است
سرشتش بر ملا از خوب زشتی ست اساس عنصــر گیــتی دو رنــگ است
قسمت نشد که چــــهرهء دلدار بنگرم
گل پیکرم به خـــلوتء بی خار بنگرم
روزی رقـــیب را ز تبـــهکاری فزون
بر چـــــوبه هـــای پــر ستم دار بنگرم
حرامی زاده شد از بطن و از دامــــان استثمار
به ظاهر پــــاک خوانندش ولی است فتنه و مکار
عجین کردند به نامش مظهر و اوصـاف اسلامی
که تا پنهان دارنـــــــد منبع فسق و ریــــا کاری
خواب دیدم که جغد ها خوابیده و
زغن ها کوچیده اند
پروانه ها به مهمانی آتش امده و
شمع ها دوباره روشن شده اند
باغ دارد طراوت خویش را دوباره میابد
وقناری ها درباغ برمیگردند
**********
و ای سیمن بدن در فکر من بسیار میگردی
زدل بیـــرون نمیگردی ولی بی یار میگردی
**********
آه در بزم طرب زمزمه پرداز نماند
شورو سرمستی آوازنی ساز نماند
خوبرویان کجایند و هوس ها خاموش
دگر آن مستی و آن دیده ی گلباز نماند
من نه چون مجنون میان دشت و صحرا سوختم
همــــــچو لیلی در سرای خود به غو غا سوختم
از غمــــی آن دلبـــــر شـــــــیرین لقا فر هاد وار
کوه هــــــجران کند م و یک عمر رسوا سو ختم
*********
جفاکاران دهربا توچه کردند
بگوای میهنم هرآنچه کردند
ای خاک غم، ای مهد ماتم!
ای اسیر جهالت!
دردت را باما تقسیم کن
دیگر خاموش مباش ،بگو
هرآنچه که بر سرت آمده بگو
ای مام مادرها! بگو…
در سبزستان بی پهنای قله نشینان اندیشه و ادبیات مهین ما، بسیار آمده اند سواران و پیادگانی از چهار سوی دشت های تاریخ، که مگر بر ستاوند ستیغ خرد فرازینه شوند، تا چونان دگر نیایشگران معبد عقل در تاریخ، بوسه بر رکاب رخشینه سوار آفتاب زنند، و جاویدانه کارگاه اندیشۀ خویش را در پهنۀ تاریخ با فریاد ناقوس مزامیر واژه های سپهرنشینان قلۀ نور طرح اندازند، ودر صدای این ناقوس، خود نیز تا انسوی مرز های آیندۀ تاریخ، چون صدا، همیشه در شفقِ یاد ها پاینده مانده و فیروزه های درخششِ مزامیر کلام شان چون گلخوشه های پروین، ضلالت شبروان شب زده یی تاریخ را، شرق نمای وادی صبح باشند. ولی چه سوگمندانه که، ازاین سواران وپیادگان، بسیار کسانی، بی آنکه دربلندای آبی مقصود، درخشیده باشند، طلوع ناکرده، خاموش شدند و در میانهء ابر پاره های دودی شامگاه زندگی، غروب نموده و همانگونه که آمده بودند، برفتند. چنانکه این آمد و رفت را در شعری از شاعری معاصری میخوانیم که میگوید:
ادامه خواندن بهار سعید بهارینه کاج شعر و خِرد باغستان ادبیات سرزمین ما : نبشتۀ س. راوش
توان
بگیـرم یک نفس رطـل گران را تــوان بخــشم روان نا تـوان را
شفــق را ارغــوان پیرایه بخـشد ز چتر ابــر گیرد سـایه بان را
ز دل بیرون دهــم آهی که سوزد ستیغ ســر بلــند کهـــکشان را
**********
دوستان ؛دزد و تبهـــــکار بدم می آید
جانی و قاتــل و غــــــدار بدم می اید
مفلسی خوب و جوانمرد مقامی دارد
پول داران ربا خــــــــوار بدم می آید
مرحبا باده فروشــــی که مصفا باشد
چهره ای زاهـــــــد مکار بدم می آید
همت دشمن یکرنـــــگ بلند است ولی
یار دو روی و دو کــردار بدم می آید
سگرت هرچند ضرر های فراوان دارد
تف و پف کردن نصـــــوار بدم می آید
خوش بوددیدن گلـــــزارو هوای وطنم
لیــــکن از طا لب و اشرار بدم می اید
مغرض هر جا که بود فتنه بپاه میدارد
فتـــــــنه گرتا به کلان کار بدم می آید
*********
ز جور آن مه دردانه گوشه گیر شدم
میان خـــلوت غم رفته رفته پیر شدم
مکن ملامــــت صیاد و دام نو میدی
بپای خویــــش بدام آمدم ؛ اسیر شدم
سخاوتم چو زحد و حدود آن بگذشت
میان همنفــــــــسان مفلس و فقیر شدم
ز بسکه وصف ترا من ز غیر بشنیدم
شرر به جان و دلم آمــــد و شریر شدم
تمام روشنی ام از فروغ چــهرهء تست
نذیر بودم و از عشــــــــق بینظیر شدم
چو همنوائی ندیدم به خو یشتن (ظفرا)
به ذکر یا حی و یا سامع البصیر شدم
آمـد بهــــار و بوی نگارم نمی رسد
عطر طرب به روح فگارم نمی رسد
مردم به انـتظار و کسی یاد ما نکرد
دستی دعا به سـوی مزارم نمی رسد
من را زمن دزدیده اند
جان را زتن دزدیده اند
عقل وشعور خویش را
از خــویشتن دزدیده اند
********
برای شیندن شعر بالای لینک فشار دهید
ui=2&ik=b5c64e9908&view=audio&msgs=13d98f8115a6b5e2&attid=0.1&zw
عهد کردم
که از برای دلت
شاخهء مهر ز بستان خموش
اتش نغز ِ افقهای صفا
**********
بیا ای نو بهار خرم و شاد
بکن یادی ازین ویرانه آباد
بیا زین کوره ء غمها گذر کن
پریشان حالی مارا نظر کن
مگو این خاک آماج خزان است
زداغ سینه دلها خونفشان است