دسته: مطالب تاریخی

من چهار سال پیش چنین نوشتم.‌ اگر این نوشته از یک آمریکایی می‌بود حالا به تزس هیاهوی رسانه ها تبدیل می‌شد.‌

هم‌وطن:

طالب، غنی،‌ کرزی، عبدالله، آمریکا و انگلیس و ایران و پاکستان و جهان همه من و ترا می‌کُشند و‌ وطن ما را ویران می کنند. البته در این نوشته آن چه به استاد عطامحمد نور می‌شود مربوط زمانی‌ست که ایشان تسلیم ارگ نه شده بودند. .

فرزندان سایر رهبران همه در خارج از کشور مصروف عیش و نوش هستند .

او فرزند پدری است که نه تنها خودش محروم از همه چیز بود ، بلکه تمام قوم اش در ملک آبایی و اجدادی  شان  که زمان طولانی صاحب  دولت ها و امپراطوری ها بودند  مدت بیشتر از صد سال فقط حق زندگی کردن منحیث یک دهقان ، نوکر و نفر خدمت را داشتند .

نه زمینه تحصیل برایشان فراهم بود ونه امکانات تجارت ازاد را داشتند  ، زیرا بدون پشتیبانی حکومت و تبعیض آشکارا نمیتوان به جایی رسید 

تعداد محدودی که از سواد و تعلیم بهره مند بودند با داشتن استعداد های فوق العاده از بست ماموریت بالاتر ارتقا نمیکردند ، زیرا هر مامور برای اجرای ترفیع نوبتی باید زبان پشتو را امتحان میدادند 

ترکتباران که به مشکل به زبان فارسی تکلم میکردند نمیتوانستند زبان پشتو را فرا بگیرند

از مکتب بعد از صنف هشتم کانکور وجود داشت و بنام کانکور مردم اوزبیک و هزاره ناکام میشدند و ادامه تحصیل و تعلیم برای شان مقدور نبود .

صحبت کردن با زبان اوزبیکی باعث خنده مردم غیر تورک می شد .

نمونه های خیانت حزب ما از رهبر تا کارگر…!؟

رفیق کارمل رهبرِ گرسنه و مرگ در کانتینر

رفیق آرین نسوار فروش

رفیق رویگر اخبار رسان و دریور در دیار مهاجرت

شادروان رفیق وطنجار کراچی وان در ماسکو

رفیق نیک محمد کابلی کراچی وان سگرت فروش

رفیق علیشاه سرگردانِ کار

رفیق عثمان نجیب تکسی رانِ نابلد…

و… هزار ها عضو حزب همچو ایشان…

رفیق جمعه اڅک مرگ در فقر و ناچاری…

بازی های دست بازیگر تقدیر با من!

سرنوشت انسان به دست خودش نیست و دست بازیگر تقدیر است که هر گونه خودش خواست و دلش شد سرنوشتی را برای آدم رقم میزند که در مخیله اش هم نمی‌گنجد.

همه‌ی ما به حیث مسلمان و انسان میدانیم که در تقدیر انسان تدبیر الٰهی جلوه‌ی خاص دارد.

 د امريکا او ناتو د عسکرو د وتلو سره يوځاى طالبانو ته د دولتي نظامي پوستو، ولسواليو او د څو ښارونو د ځينو برخو د تسليمۍ چټک بهير پيل شو. د دولتي نظامي مقاماتو او د طالبانو د رسمي اظهاراتو او مطبوعاتو په قول په کمه موده کې تر سلو زياتې ولسوالۍ له دولت څخه د طالبانو خواته بې له جګړې او يا د کمو جګړو په پايله کې واوښتې او د تسليم شوو ولسواليو ډیرې کمې يې د جګړو په زور د طالبانو لخوا تسليم او ونيول شوې. ددې پروسې د پيل او دوام علتونه نوي نه دي، بلکې دا په ملي، ولایتي او ولسوالي سطحه د دولت د شل کلنو غلطو سياستونو، بې رحمه جګړو، په دولتي ادارو کې د فساد، ټنبلي، د حاکمانو لخوا د خارجي مرستو چور، د ملي او د خلکو د شخصي شتمنيو غصب او چپاول او داسې نور علتونه دي چې په تدريجي ډول يې دولت او د حکومت مشران د خلکو ترمنځ تجريد او بدنامه کړل او ښکاره علایم یې اوس لیدل کیږي. 

افغانستان در پرتگاهء سیاست های افزون خواهانه و جنگ طلبانه 

با به بن بست رفتن گفت و گو ها میان هیأت های دولت افغانستان و طالبان در دوحه  و رفتن هیأتی به ریاست عبدالله رئیس شورای عالی مصالحه به دوحه و آغاز گفت و گو های جدید میان هیأت جدید و طالبان امیدواری هایی پیدا شد که ممکن بن بست گفت و گو ها در دوحه بشکند و فصل جدیدی از گفت و گو ها آغاز شود؛ اما اصرار طالبان برای رهایی هفت هزار زندانی بحیث پیش شرط مانع تشکیل کمیته های اعتماد سازی، سیاسی و نقشهء راه گردید. قرار بود که این سه کمیته تشکیل و هر یک بصورت جداگانه روی ایجاد تعدیل ها در قانون اساسی، رهایی زندانیان طالبان و بیرون شدن نام رهبران طالبان از لیست سیا و تشکیل حکومت گذار از کار نمایند. طالبان در حالی اصرار به رهایی زندانیان شان را دارند که پنج هزار  زندانی رها شدهء آنان بررغم تعهد های شان همه به میدان های جنگ رفتند و این سبب افزایش خشونت ها نه تنها در جبهه های جنگ؛ بلکه در داخل شهرهای گوناگون کشور نیز گردید. نه تنها این؛ بلکه طالبان روابط خود را باالقاعده قطع نکرده اند و آمریکا بدون هرگونه الزامیت و شرط توافقنامهء دوحه را امضا کرد؛ البته به بهانهء اینکه هرگونه شرط زمینهء خروج نیرو های امریکا را در آینده از افغانستان ناممکن می سازد.

سیگون و کابل دو نام آشنا اند که نخستین پایتخت ویتنام جنوبی و دومی پایتخت افغانستان است. آمریکا در سال ۱۹۵۵ به ویتنام و در سال ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کرد. هر چند این دو لشکر کشی آمریکا علل و عوامل متفاوت داشت؛ اما شباهت هایی هم میان آنها وجود دارد. در این نوشته به چند و چونی پرداخته شده که آیا سیگون و کابل حیثیت دو همزاد بیمار و یا دوقلویی هم سرنوشت را دارند. شگفت آور این که آمریکا پس از بیست سال جنگ فرسایشی با قبول شکست سیگون را ترک و کابل را در حال ترک کردن است. سیگون بررغم وعده ها و کمک های آمریکا دو سال پس از خروج نیرو های آمریکایی سقوط کرد.

جنگ ویتنام نام مجموعه عملیات و درگیری‌های نظامی‌ای است که از  سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ میلادی بین نیروهای ویتنام شمالی و جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی از یک سو، و نیروهای ویتنام جنوبی و متحدانش به ویژه ایالات متحده آمریکا از سوی دیگر رخ داد. همزمان و مرتبط با این جنگ، جنگهای نیابتی دیگری در لائوس و کامبوج بین نیروهای مورد حمایت ایالات متحده در برابر نیروهای کمونیستی در جریان بود. در پایان، با خروج ایالات متحده، جنگ داخلی لائوس، جنگ داخلی کامبوج و جنگ ویتنام به پایان رسیدند و همهٔ این کشورها حکومتهای کمونیستی پیدا کردند.

به  قهرمانان  وطن اتهام مه  بندید،‌ وجدان داشتن خوب چیزیپست.

پسا  تاراج منزل  شهید عبدالرزاق قهرمان در کندهار، نوشته ها و نگاشته های بی انصافانه در مورد آن فرزند صدیق وطن می نویسند.

او در یک عملیات عاجل و غافلگیر  کننده پیش  چشمان همه توسط آمریکا و انگلیس به نفع پاکستان  شهید و‌ غرقاب خون شد.

همه‌ ی ما کوله‌ بار و بساط منزل او را دیدیدیم،  کجای. آن زنده‌گی او به یک  میلیاردر میماند؟ . بد ترین ها  بهترین های  زنده‌گی را دارند.  من که  چیزی نابی در آن جا ندیدم.

خانواده یما سیاوش، مجری مطرح تلویزیونی که چند ماه پیش در کابل کشته شد، می‌گویند که قضیهٔ قتل او را به عنوان نمونه‌ای از قتل‌های هدفمند خبرنگاران به دادگاه جنایی بین‌المللی لاهه و سازمان ملل سپرده‌اند.

ولی تلاش‌های مکرر خانواده آقای سیاوش برای جلب توجه سازمان ملل برای تحقیق در باره قتل او هنوز بی‌نتیجه بوده‌است.

در تازه‌ترین اقدام، هایدی دکستال، وکیل مدافع حقوق بشر در لندن، پرونده آقای سیاوش را به عهده گرفته و دوشنبه ۱۲ جولای به دادگاه جنایی بین‌المللی لاهه و به گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور آزادی بیان فرستاده است.

دادگاه جنایی بین‌المللی و همچنین سازمان ملل تاکنون پاسخ رسمی نداده‌اند. 

یما سیاوش، مجری پیشین تلویزیون طلوع، وقتی در ۱۷ عقرب ترور شد کارمند بانک مرکزی افغانستان بود. در این رویداد دو همکار او نیز کشته شدند.

خانواده یما سیاوش، پس از این رویداد از دولت افغانستان خواسته بود که در باره «قتل مرموز» او تحقیق کند.

غرب در افغانستان تسلیم شد و در آخر به آلمان نیز چاره ای دیگری باقی نماند!

هفته نامۀ معتبر (زمان Die Zeit) جرمنی بتاریخ 6 جولای 2021 مقاله تئو سومر Theo Sommer را به نشر رسانده که در آن ذکر گردیده که «غرب در افغانستان تسلیم شد و بالآخره برای آلمان هم چارۀ دیگری نماند. … پس از تقریباً 20 سال ، غرب به رهبری ایالات متحده تسلیم شده است. بر اساس اصل “با هم در ، با هم بیرون” ، به آلمان فقط یک راه ماند، تا با تسلیم همراه شود. چارۀ دیگری نداشت. ..

. بازگشت بدون هیچ آواز و صدایی یا تشکر انجام شد.» رئیس جمهور، صدراعظم، وزیران فدرال و مقامات معتبر جرمنی از سربازان برگشته استقبال به عمل نیاورد، مدال و نشانی توزیع نه شد و حتی تشکری از ایشان صورت نگرفت.

در مقاله ذکر گردیده است که (جنگ افغانستان به  فجیع ترین شکل به پایان رسید) و اگر فکرشود که نیروهای بین المللی ماموریت خویش را انجام داده است، اشتباه بزرگ و گمراه کننده است.  جنگیکه برنده آن نباشد، باخته است. «پس از تقریباً 20 سال، غرب به  رهبری  ایالات متحده  تسلیم شده است.»

نویسنده یاد آور شده است که در جنگ افغانستان بیشتر از 160،000 سرباز آلمانی، که اغلب در چندین مورد در هندوکش، چهار تا شش ماه خدمت می کردند،  سهم گرفته، 59  نفر جان خود را از دست دادند،  چندین هزار نفر برای همیشه ضربه دیده و مأموریت افغانستان  تأثیر عمیقی بر سربازان و سایر مأمورین  بجا گذاشته است.

مرکز خبرنگاری تحقیقی پیک؛ به گزارش هیأت حقیقت‌یابی دست یافته که نشان می‌دهد بین سال‌های ۱۳۹۰ – ۱۳۹۳هجری خورشیدی در وزارت معارف افغانستان، میلیاردها افغانی درپروژه‌های ساخت‌وساز مکتب، معاش آموزگاران غیرواقعی، چاپ کتاب درسی و برخی موارد دیگر اختلاس شده است.

اعضای این هیأت حقیقت‌یاب که از جانب رییس‌جمهور اشرف غنی مؤظف به تفتیش و تحقیق شده بودند، می‌گویند که نتایج تحقیق خود را به رییس‌جمهور سپرده‌اند؛ اما باگذشت بیش از دو سال، هیچ گامی عملی برای رسیدگی به اتهام‌های موجود در این گزارش، انجام نشده است.

نَقل این گزارشِ که مرکز خبرنگاری تحقیقی پیک به‌آن دست‌ یافته‌، وزیر پیشین و شماری دیگر از مقام‌های وزارت معارف را در سال‌های۱۳۹۰ تا ۱۳۹۳خورشیدی، به دست داشتن در این اختلاس‌های بزرگ متهم می‌سازد.

آب‌برده به هر سویی دست می‌اندازد، چون در تلاش رهایی خود است. امروز باز دیگ جوشان غیرت افغانی حکیم‌الحکما سر ریزه کرده و فریا زد: من امریکایی‌ها را بیرون کردم، از خودگذری کرد، نگفت شکست دادم و این پرسش را مطرح کرد که آیا طالبان می‌توانند بگویند که خط دیورند را نمی‌پذیرند؟

هر زمانی که سیاست‌گران فریبکار افغانستان برای منافع آن چنان خود، بحث دیورند را داغ می‌سازند این تمثیل مولانا یادم می‌آید:

مرغ  بر بالا و زیر آن سایه‌اش

می‌دود بر خاک پران سایه‌وش

ابلهی صیاد آن سایه شود

می‌دود چندانک بی‌مایه شود

بی خبر کان عکس آن مرغ هواست

بی‌خبر که عکس آن سایه کجاست

حقیقی صایب یک تعویض نبیاریم ده تعینات؟

اولین امضا یشه مه گرفتم.

تغییر پنجهزار درجه‌یی آقای اشکریز!

پس از ختم گفت‌ و‌ گوی تلفنی، جناب ناب صاحب گفتند، «…میرزا تره هم به جلسه خاسته، بخیالم تبدیلت میکنه… هوش کنی قبول نکنی همی جه باش … » متأسفانه هرگز کسی پیدا نه شد که رئیس ما را در غیاب شان هم رئیس صاحب بگویند… و این بدترین موقعیت عدم محبوبیت یک مدیر است.

دیگر همه فهمیده بودیم که به کوتاه مدت ورق به نفع من برگشته‌‌بود. برای من بیشتر از شرکت کردن در جلسه‌ی اداره مهم‌ترین آن بود تا اولین برخورد شان را با خود ببینم و‌ تقریبن همه همین فکر را داشتند. به دفتر کوچک آقا رفتیم که خود شان نبودند، متباقی معاونین ‌و مدیر صاحبان عمومی تشریف داشتند، خبر شدیم که تبریکی رفته اند نزد محترم رویگر صاحب. من به سبیل عادت و هم با توجه به آن که رئیس ما را بسیار بد میبرد، آخرین نفری بودم که بالای بازوی یک کوچ نزدیک دروازه نشستم. آنجا همه قصه‌ی‌ من بود و قصه‌ی رئیس، گویی ایشان به من جایزه‌ی نوبل اعطا می‌کردند.

عجیب سرزمینی و عجیب حکومت دارانی، مشاور خاص غنی محب خان بیشرمانه فرمان میدهد که در 17ولایت شمال مقاومت صورت نگیرد، بخاطری که ما با طالبان اینطور پروتوکول کرده ایم که 17 ولایت شمال از شما و 17 ولایت جنوب از ما.

پس همان قصه همیشگی لر و بر از پشتون ها که این طرفش هم از ما و آنطرفش هم از ما، پس سرنوشت این چندین میلیون اوزبیک، تاجک، هزاره، ایماق، تورکمن و غیره چه میشود؟؟؟

یا شاید همان سیاست قبلی پشتونیزه ساختن افغانستان که تاجک ها در کولاب، اوزبیک ها در اوزبیکستان و هزاره ها هم در گورستان بروند.

معامله های پشت پرده خلیل زاد و طالبان در دوحه بصورت حضوری و موافقت دولت غنی در پشت پرده، امروز بصورت آفتابی و روشن به همگان نمایان گردیده است که به هر صورت در نصف افغاستان پشتون ها بنام طالبان و در نصف دیگر افغانستان باز هم پشتون ها بنام جمهوریت حکومت کنند..

اوس چې د امریکا متحدو ایالتونو او د هغو د ناتو متحدینو خپل سربازان له افغانستان څخه ایستلي، ټول پټه خوله دي. دې ته څه نوم ورکړو؟ غم، وحشت او که قهر؟ دا غم، وحشت او قهر نه دی، دا د شرم خبره ده چې د منلو وړ نه ده.

د ۲۰۲۱ م کال د جولای د میاشتې په ۱۴مه نېټه سهار وختی د آلمان د (زمانې Die Zeit) معتبرې اوونیزې د (متیأس ناس Matthias Naß) په قلم یوه په زړه پورې مقاله خپره کړې ده. متیأس ناس یو تکړه جرمني ژورنالست دی چې په ۱۹۵۲م کال کې زيږيدلی او له ۲۰۱۱ کال را په دې خوا د (زمانې) اوونیزې ته د نړیوالو موضوعاتو په اړه لیکنې کوي.

نوموړي نن د افغانستان د جګړې په اړه یوه خورا په زړه پورې لیکنه کړې چې زه یې په لاندې توګه د هغې ژباړه او  لنډیز د درنو لوستونکو له پاره خپروم:

متیأس ناس لیکي چې اوس چې د امریکا متحدو ایالتونو او د هغو د ناتو متحدینو خپل سربازان له افغانستان څخه ایستلي، ټول پټه خوله دي. دې ته څه نوم ورکړو؟ غم، وحشت او که قهر؟ دا غم، وحشت او قهر نه دی، دا د شرم خبره ده چې د منلو وړ نه ده. او که دا رښتیانۍ بې پروايي او بې علاقګي ده چې موږ نورو شیانو لکه فوټبال، ویروس او تفریحی رخصتیو ډیر انديښمن کړي یو؟ 

هم‌وطنان عزیزم در خارج و داخل افغانستان

منِ شاعر که نوشتن وظیفه‌ی من است، از همین حالا اعلام می‌کنم که زمان کار عملی فرا رسیده است. تا امروز هم نوشتن و سرودن را امر معقول در مناسبات اجتماعی می‌دانستم اما از امروز بایست کار عملی کنیم. معامله‌های پنهان قدرت‌های برتر و منطقه نشان‌دهنده‌ی پیچیدگی‌های بسیار است. زمان گلایه و انتقاد از حکومت هم نیست، چون در فرهنگ والای ما مرده را چوب زدن قباحت دارد. زمان آن است که هرکسی در حیطه‌ی خودش کار عملی را شروع کند.  

سال‌هاست برای شما مردم با شهامت می‌سرایم. سال‌هاست برای تحقق عدالت اجتماعی مبارزه می‌کنم. سال‌هاست که با هیچ حکومتی معامله نکرده‌ام و زبان و قلمم را برای هیچ‌کسی به کرایه نداده‌ام، چون شرف و شکوه شما را برتر از هر امتیاز مادی می‌دانستم. امروز تمام داشته‌ها و ارزش‌های ما مورد تهدید واقع شده است. فرصت آن است که همه دست به دست هم داده کارهای عملی را شروع کنیم. تا امروز هزاران پیشنهاد مادی را از کسانی که لطف می‌کردند رد کرده‌ام، تعدادی خوش‌حال هم می‌شدند اگر می‌پذیرفتم. اما در مسائل اجتماعی، مخصوصاً در مساله سیلاب پروان و تداوی مریضان، به صدای من لبیک گفتید که صمیمانه ممنونم. 

این جنگ را سیاست‌مداران، جنگ نیابتی تعریف می‌کنند؛

این جنگ، جنگ انگلیس و امریکا با روسیه است،

این جنگ، جنگ عربستان سعودی، امارات متحده‌ی عربی و سایر شیخ‌نشینان‌های حوزه‌ی خلیج فارس با ایران است؛

این جنگ، جنگ هندوستان و پاکستان است و سر انجام این جنگ، جنگ منافع و خرید و فروش اسلحه‌ی کشور های تولید کننده‌ی این اسلحه‌ها است.

و این جنگ، جنگ پاکستان با افغانستان ‌به‌هدف تحمیل منافع نامشروع ان‌کشور بالای کشور ماست.

ا جنگ، جنگ ارزشی نیست و دین مبین اسلام قرن‌هاست به‌حیث ابزار توسط این کشور ها استفاده می‌شود.

برخی از هم‌مسلک‌ها و رسانه‌های کشور مان خواسته و‌ناخواسته به‌نفع دشمنان آزادی بیان و دشمنان انسانیت تبلیغ می‌کنند. آن‌ها بی‌خبر از آن استند که این تبلیغات به‌ضرر خود شان می‌انجامد.

سید نور محمدشاه خان :

سید نورمحمد شاه منحیث صدراعظم امیر شیرعلی خان (دهه ۷۰ قرن نزدهم میلادی) 

به نماینده گی از شخص امیر در مذاکرات سمله هند اشتراک داشت ازینکه به خواستهای “گورنر جنرال” برتانیا در هند ، تسامح نشان نداد ، بدون کدام نتیجه به کابل  برگشت…

در طی دعوت وداعیه که از جانب هیئات برطانوی برایش ترتیب شد در غذایش زهر انداخته ویرا روانه کابل نمودند..‌.

قیصار به سان بسیاری از شهرستان ها یا  ولسوالی های سقوط داده شده برای طالبان، ماه ها از خود دفاع کرد. خبر محاصره ی قوماندانی امنیه ی قیصار، هفته ها از جانب مردم فاریاب فریاد میشد. اما سرقوماندان اعلی خود خوانده، خود را در کوچه حسن چپ زده چشم ها و گوش ها را بسته بود. از همه عجیب تر اینکه 23 افسر تحصیلکرده در امریکا را همچو گوسپندانی برای ذبح، عمدا در ولسوالی دولت آباد ولایت فاریاب در بین طالبان دیسانت کردند. به قول جناب اشرف غنی، این بیست و سه تن گوینده یک زبان بودند. پس از دیسانت این بیست و سه تن از کوماندو ها، به درخواست کمک ایشان نیز پاسخی داده نشد. برادران وحشی کرزی -غنی به نوکری دبل عبدالله- امرالله و بی دانش، این بیست و سه تن را به سان صد ها سرباز و افسر دگر بیرحمانه تیر باران کرده و به قتل رسانیدند که پسر آقای جنرال ظاهر عظیمی، سهراب عظیمی، جوان رشید و شجیع کشور از جمله و قوماندان آنها بود و صد ها آرزوی دفاع از وطن را دل می پرورانید. او و همسنگران خیلی ارزشمندش  قربانی  توطیه ننگین و خاینانه ی  ارگ نشینان و طبق بعضی گزارشها قربانی توطئه انتقامجویانه باند حامد کرزی شدند.

از محاصره ی جزوتامهای نیروهای قوای مسلح که ماه ها ادامه داشته و حتا سربازان و افسران به خاطر زنده ماندن تا کنون هم علف میخورند، شنیده اید. فریاد این افسران و سربازان و خانواده هایشان گوش فلک را کر ساخت، اما گوش اشرف غنی و دار و دسته کوچکش را نه. این در حالیست که ناجناب اشرف غنی برای دستگیری فرمانده علیپور، چه لشکر کشی هایی کرد. علیپور در خط دفاع از نظام سیاسی کشور برای داد خواهی و تامین عدالت، از حملات طالبان و کوچی های متجاوز به سرزمین هزاره ها  به مبارزه برخاسته بود، مگر غنی زرادخانه ای از وسایل محاربوی و کمیت بزرگی از پرسونل به سرقوماندانی یک انگلیس افغانستان تبار  به نام محمد یاسین ضیا( لوی درستیز وزارت دفاع، که پس از انجام وظایف محوله، فعلا واپس به انگلستان برگشتانده شده است) را برای دستگیری فرمانده علیپور به بهسود اعزام کرده بود. یاسین ضیا شهرک بهسود را به آتش کشیده و ویران کرد. اینکه فرمانده علیپور از حمایت مردمی برخوردار بود، به موصوف آسیبی نرسید. 

 امروز یادی داريم از  همکار گرامی ما ،آن مرد صميمي ، خیرانديش، پرکار و فعال  محیط راديوی افغانستان آنوقت جناب وکيل ابوی .

ایشان در  سال اخیر مکتب هنگامی که جنت مکان دوکتور محمود حبیبی وزیر اطلاعات و کلتور بودند به گمان آغلب سال ۱۳۴۴هجری شمسی  به تشویق دوست عزیز و گرامی شان  خانم فریده انوری به رادیو تشریف آورده اند. خودش در زمينه چنین میگويد :

((در ابتدا در پروگرام صدای معارف سهم گرفتم بعد به صفت نطاق سرویس های خبری  موظف شدم. هنگام تحصیل در پوهنتون هم نطاق خبر های دری رادیو افغانستان بودم. درختم پوهنتون به امر شهید محمد موسی شفیق صدر اعظم و وزیر خارجه انستیتوت امور دپلوماسی چند نفر مارا پذیرفت بعد مدتی امر انستیتوت جنت مکان  سفیر کبیر عبدالحکیم خان طبیبی وجنابان دوکتور روان فرهادی و سعد الله خان غوثی به خارج مقرر شدند و دروس انستیتوت معطل ماند. 

آقای اشکریز نه قاتل بودند و نه هم تورنجنرال:

در روایات مان منصف باشیم:

داوری کهنی کار ما نیست اما گاه شمار روزگار خودش به داد هر یک مان میرسد، نقد یا روایت اخلاقی از روش های روایات ما نوعی کهن نگاریست نه داوری. بهتر است در روایات مان منصف باشیم نه غالی.

هر یک ما حاصل بذری استیم که ریشه تنیدیم،. قد کشیدیم، سبز شدیم و باروری یافتیم، یکی ما پاییدیم در غنودن خم و پیچ روزگار دیگری از همزادان ما نه داشت مجال قرار. اگر فرورفته در خود نشویم و و راوی کین توز روایات باشیم آنگاه ست که ما راوی نه بل دغدغه آفرین استیم.

در حال نگارش روایات زنده گی بودم، که محترم سعید مجددی معاون پیشین ریاست نشرات نظامی رادیو تلویزیون ملی افغانستان بخشی از یک نوشته مرتبط با آقای اشکریز را فرستادند.

من جانبدار تقرر آقای بسم الله محمدی در وزارت دفاع نبودم و‌ نیستم فرار شب هنگام و دزدانه‌ی آمریکا درست فصل شکست شرم بار اما جدید آن کشور پس از ویتنام و ده ها جای دگر در جهان است . سیر منفی تحولات سیاسی نظامی در کشور به گونه یی غافلگیر کننده است

 اوضاع و احوال آشفته ی کشور مستوجب رسیده گی عاجل و مقدم بر همه امور را دارد که سیاست ورزان و سیاست مداران مصروف آن ها نیستند.

جهش های تقریبن قابل پیش بینی تحولات در سراس کشور می رسانند که روند اداره ی مملکت در حال خروج از کنترول دولت است و نا کاره‌گی ارکان رهبری ملکی و ‌قوای مسلح را عریان تر می سازد. هر چند پاکستان مانند ایران هر دو از تهاجم و زخم زدن بر پیکر رنجور کشور ما به مقاصد مختلف ارضی، اقتصادی، سیاسی و در این اواخر آب دریغ نه می کنند و رقابت های منطقه وی و جهانی شان را به خصوص که تحت فشار آمریکا قرار می گیرند بر کشور ما تحمیل می کنند، اما این بار ایران با چرخش نه چندان غیرقابل پیش بینی آرزوی گستردن بساط جنگ در همه کشور را دارد که پیش چشمان ما اتفاق میافتد.

در این جا می خوانید:

–فریاد یک افسر کوماندو از یک سنگر آتشین

–طی سه سال نیرو های مسلح کشور در ولسوالی دولت آباد در محاصره قرار داشتند. اما جمهوری سه نفره اصلا به فریاد و ضجه های افسران، سربازان و زخمی ها گوش نداد.

– توطیه ی محو افسران کوماندوی تحصیلکرده در دولت آباد – ویدیو ها

– پاسخمن به روان پاک آ عده از افسرانی که جانبازانه برای دفاع از مام وطن در برابر پروژه طالبان انگلیسی با عشق به مام میهن رزمیند و جان باختند.

– وقتی یاسین ضیا، این نوکر انگلیس دژ مستحکم ولسوالی قیصار را در هم شکست

– راه اندازی برنامه های ترور فزیکی  مارشال دوستم، محمد عطا نور و محمد محقق

– روند شوم تسلیم افغانستان به پاکستان!

– عقیم سازی انتقامجویانه ی مردم افغانستان پس از یک قرن

درنو ملگرو، خویندو او وروڼو!

د روان عیسوي کال د جولای د میاشتې په اومه نېټه چې د ۱۴۰۰ لمریز هجري کال د سرطان د میاشتې له ۱۶مې نيټې سره سمون خوري، د ګران هیواد افغانستان په پلازمینه کابل کې (د افغانستان لوی ملي غورځنګ) خپل موجودیت په رسمي توګه اعلانوي.

په نظر کې وه چې ددې کار لپاره په کابل کې د لویې جرګې په تالار کې ستره غونډه ونیول شي. خو د امنیتي وضعیت، د کرونا د دریمې څپې او تور قارج د سختې ناروغۍ د محدودیتونو له کبله تصمیم پر دې شو چې له حالاتو سره سمه محدوده حضوري غونډه جوړه شي او نور ملګري او مینه وال د (انټرنيټي ویبینار) له لارې په غونډه کې برخه واخلي.

جشن واره بین الملی فارابی برگذار میگردد ؛ موسسه بین المللی مطالعات فرهنگی و اجتماعی در کشور های همزبان برگذار میشود.

   مردم بي دفاع و فقير افغانستان در عمق  يك تراژيدي خون تا و ويران كننده نيو فاشيستي مي سوزند  !؟ايا اين كشتار افغان ها و ويراني كشور ما ، انتقام خون كمناري و مكناتن است   ؟ يا خون بهاي دبز ؟ ما به هر دوقدرت هاي بزرگ جهاني  ” انگليسها و امريكاييان ”  التماس داريم كه نسل هاي امروز ما افغانها مسؤول حوادث جنگهاي گذشته نبوده و نيستند ، لطفا  ادامه انتقام را از نسل امروز ما توقف دهيد  ؟ 

انگليس ها  از اعمال دو دهه قبل نظاميان كشور كامنولتش پاكستان اطلاع دارند كه ايشان ، استخوانهاي قاتلين كمناري و مكناتن را از قبرستانهاي سرزمين ما كاوش كردند ، بردند و سوختند  ،  حتي تفنگچه و شمشيري كه جان كمناري و مكناتن را گرفته بود هم بدست اوردند  و بردند  ؟