دسته: شعرونه – اشعار

محمد نعیم جوهر، آلمان

                                  نقش

خاک جهان به خاک دیارم نمی رسد       حور بهشت به حسن نگارم نمی رسد

دانـم که بعــد رفتن مــن در دیار غیر      دست دعـا به خــاک مزارم نمی رسد

از بسکه روز و شب همه فریاد می کشیم       مرغ سحــر به  ناله ی زارم نمی رسد

چـــون بلبلان  منتظـر فـصل  نو بهار    یک لحظه مرغ دل به قرارم نمی رسد

از قـله های سرکش پامیـر و هندوکش     نوری فــروغ بــر شب تارم نمی رسد

بـــر پای شاعـــران بلند پایه ی وطن       شعر و کلام و گرد و غبارم نمی رسد

روزی اگر به کشور بیگانه جان دهم       تابوت مــن به خاک  دیارم  نمی رسد

اسحاق ثنا، ونکوور- کانادا

                               انتظـار سحـر

صبر و قرار کس به قرارم نمی رسد      جز آه به پرسش دل زارم نمی رسد

من مستم آنچنان که ز چشم  خمار یار     خمخانه ها به  کیف خمارم نمی رسد

این عشـوه هـای لعبتکان  دیار غیـر      یک هم به ناز شوخ نگارم نمی رسد

در زندگـی نکرد مرا یاد با خوشی     با مرگ هم به سوی مزارم نمی رسد

در اشــتر خــیال سفر می کنم وطن       شـد راه مـا دراز و دیــارم نمی رسد

دادست  آبروی وطــن خاینین به باد      این آبــروی رفــته دوبارم نمی رسد

اینجا بهــار آید و گــل بشگفد  هزار      بـوی خـوش از بهار دیارم نمی رسد

سوی وطن سمند سفر تاختم به پیش       برق هم شود، بپای سوارم نمی رسد

تا کی  در انتظار سحر شب بود “ثنا”    تا چند “فروغ” بر شب تارم نمی رسد 

حسن شـاه فـروغ، لنـدن

                                   عشق وطن

آمــد بهـار، بوی بهــارم  نمی رسد     در سر هــوای  دلبر و یارم نمی رسد

یک  عمــر دیــده   را  به  ره ی یار    دوختم از عالم خیال سوارم نمی رسد

در آرزوی وصل شدم  پیـر عاقبت     گر خاک هم شـوم به مزارم نمی رسد

در انتظارطاقت و صبرم به سر رسید      از گــرد پای یارغــبارم نمی رسد

ما را هوس به کوچه ی بیراهه می برد    هـرچند می رود، به دیارم نمی رسد

غربت مرا به پله ی پستی نشانده است    دنیا همه به غیرت  عارم نمی رسد

باغ و بهار و سـبزه و گل هــای ملکِ غیـر   بردشت شوره زار، به خارم نمی رسد

ســازو نــوای بلبل این مــرز بـومِ شوم    بر شور و نــاله هــای قنارم نمی رسد

دُخت فرهنگ و نرگیس مستانه ی کبود    بر چــشم فــتنه جوی نــگارم نمی رسد

از نرگس سحار کسی ناوک است به دل    تیر دگر به  قــلب  فــگارم  نمی رسد

از بس خمار باده ی روی وطن شـــدم     دانــم خـمار کــس به خمارم نمی رسد

در دل “فروغ” عشق وطن شعله ور شده   ســوزان مــرا دوباره شــرارم  نمی رسد

مولانا کبیر فرخاری ونکوور- کانادا

                                قامت بلنـد

دست تهی به طاق مزارم نمی رسد          بر قــــامت بلــند  نگارم نمی رسد

آب حیات برده ام از چشمه ی سپهر          موج قدح به شور خمارم نمی رسد

نخچیر من که نافه گشاید گهی سحر             دست نسیم  صبح بکارم نمی رسد

ازمرزغـور”فضل”دهـــد فضل برجهان         گوید جهان به فیض سحارم نمی رسد

آنرا که سجده گاش جهان هنروریست          بـردامنش یتــیم غــــبارم نمی رسد

دارم حریف کهنه نگر در محیط  شعر    خون می خورد به صیت وقارم نمی رسد

از فکر بی صلابت و رنجور و نا بکار       مرهــم به زخـم قلب فگارم نمی رسد

چرخ است صــید گاه عــروج  تفکرم          مــــرغ هـُـما ببال شکارم  نمی رسد

” لندن” اگر چه نامدار بود در دل قرن         بـــر اوج افتخار دیــــارم نمی رسد

“فرخاری” وحدت است کشد ریشه ی فساد   بر گـــوش کـــس طنین شعـــارم نمی رسد

فرستنده: امان معاشر  تاریخ  ۱۳ مارچ ۲۰۱۲

ای جـان من بہ عشـوہ نگـاہ میکنــی چـرا- با ایــن ھنــر مرا تو، تباہ میکــنی چـــــرا

جانـم فدای عشوہ و عشقم نثــــــــــار تـــو – نیـم نگــاہ دریغ ، ز مـا میکنــــــــی چـرا

بـوی خـوش تنت ز وجـــــــودم نمی رود – اغشتــــہ ام بہ مــوج گناہ میکنی چــــــرا

گاھـی بہ من دو لعل لب شکرین دھــــــی – گہ مبتـــلا بہ رنچ و بلا میکنی چــــــــرا

گاھی بہ خندہ ، گاہ بہ دشنام جـــــان من- با من ھزار ناز و ادا میکنـــــی چــــــرا

ترسم کہ درد حلقــہ کنـد در وجــود من – از خود مرا بہ حیلــہ جـــدا میکنــی چرا

بر زخـم جانگداز تو مرھم نمــی نہـــــم -صد بار زخــم میدھـی و دوا میکنی چرا

دیوانہ میکند ھمہ را خـــال ھنــدویـــــت – دلــدادگــان خویــش تباہ میکنــــــــی چرا

نـا اشنـای مـن ، تو بہ مــاننــد اجنبــــی – دشنــام می دھی ، و دعـا میکنی چرا

بر دیدہء پر اب من ای شوخ رحم کن-  ھر بار مکر و فتنہ بہ پا میکنی چــرا

رجنی پران کمار

نیویارک جنوری 2012

 

دوستان  شعر  و ادب بمناسبت روز  بین الللی زبان  نادری  جهان  شعراء کشور  طی  مشاعره  اشعار  نغز  سرودند  و جناب  امان  معاشر  اشعار  شعرای  گرامی  را جهت  نشر  به  سایت «ماریا دارو» ارسا داشته  است. با  تشکر  از ایشان  توجه  بدارید  به  اشعار  ناب شان ُ برای  شعرا ی محترم  نیز  طول  عمر  میخواهیم .

عمریست  انتظــار  سحــر  می کشیمما- از جنگ خسته ایم و خطر می کشیم ما

از گــردش زمانه ستم شد نصیب از آن- از سیــنه  آه پر ز  شــرر  می کشیم ما

دشمن مجال کار دهــد تا که خــود کنیم – از خاک خویش خرمن زر می کشیم ما

نه در وطن قرار ، نه در غربتم سکون- در هر کجــای رنج ســفر  می کشیم ما

دنیا ز فیض دانش خـود رفت کهکشان  – خــــابیــم  آرزوی  هــنر می کشیم ما

گردید کشتزار وطن از عـطش خــراب – در  بستر  خــ یال   ثــمر  می کشیم ما

از حادثات، کشتی ما  گر رود  به امن –  از بحر پر خــروش گهر می کشیم ما

قد شد ز بار رنج حوادیث  چون کمان- باری  جهان به مــوی کــمر میکشیم ما 

ما دوست را تمیز ز دشمن  نکرده ایم  – از باغ دهر رنج و ضرر می کشیم ما

تا کی ثنا این همه غــم های روز گــا ر- با آه و ناله ، دیــده ی تــر می کشیم ما

از خــامه ی خیــال اثــر  می کشیم ما- دشمن به جای دوست ببر می کشیم ما

گـردم قــوی چـو پتک به آیین مردمی- از آســتین  سنگ  شــرر می کشیم ما

خــونابه از دو چشم هـنر بین روزگار – از غم بجای خــون جگر می کشیم ما

تا دامــن صدف  نشود غرقه در فساد – از پیچ و تاب رشته گهر می کشیم ما

مغزم بــرای مــن نشود رهنمون اگــر- سـر از بساط دور هجــر می کشیم ما

خرمن کنیم دانه ی گندوم به صد عذاب- خون از دو ران و پشت بقر می کشیم ما

قاتل منــم به نــسل بشر در بسیط خاک- خــونپاره از درون سکــر می کشیم ما

دین با خرد  چگونه  نگیرد رهی ستیز – نقب قــوی  ز کــفر  بتر می کشیم ما

“فــرخاری” از عــنایت یاران ترقــدم – از نــای خشک قــند شکر می کشیم ما

 

 

 

 

 

فــریاد  دل  ز خــون جگر میکشیم ما –  از  دیده  راه و رسم  نظر می کشیم ما

از بسکــه اعتماد  شــده پایمال  خــلق –  حرف  دل از زبان  خبر می کشیم ما

گر دشمنی به خانه ی ما حمله ور شود – جانش به تیغ و تیر و تبر می کشیم ما

گر اتحــاد و همدلی گــردد  نصیب ما  – از خاک تیره عالم  زهر می کشیم ما

از بسکه بی سواد و خطا کارو جاهیلیم  – صد انتقاد  روی  هــنر  می کشیم ما

در هر کــجا قــرار و مداری  نیافتیم –  تا زنده   ایم  رنج  سفر  می کشیم ما

تا خود زمام خویش نگیریم بعد از این  – صد بار ، بار منت خر مــی کشیم ما

در راه حفظ خاک نیاکــان بعد از این- دل را بجــای  نقش سپر می کشیم ما

آتش به خانه و زن و فرزند می زنیم – هر چند که فکر جنگ بسر می کشیم ما

در فکر صلح و جوهر آرامی وطن  – شب زنده داری تا به سحر می کشیم ما

تاکــی  زسینه آه  شــرر  می کشیم ما-شور و نواه ز سوز جگر می کشیم ما

با دشمنان خــاک  وطـــن همنوا شــده- بر جان خــویش تیر تبرمی کشیم ما

آید رضای خـــاطـر دشمن به ملک ما-صد جام زهر جنگ بسر می کشیم ما

از چهره های  اهریمنان  وطن همیش –تصویر صلح و دفع خطر می کشیم ما

با میل خــود عرابه ی جنگی  دیگران –با پا و دست  سینه و سر  می کشیم ما

ما را زبون درد و غم وجهل کرده اند- بیرون زخانه علم  و هنر می کشیم ما

گوشۀ جهان ز ناله و فریاد ما کر است- از دشمنان مــلک  ضرر می کشیم ما

بر مردمان دیده ی خود ظلم کرده ایم –خاک از چه جای کحل بصر میکشیم ما

از بسکه خون ز دیده و مژگان همیرود – چون سیل خون ز دیده ی تر می کشیم ما

بی جوهر “فروغ” تو ای خــاک میهنم- شبها به گریه  تا به سحــر می کشیم ما