من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد، در زنجیر
حتی قاتلی، بر دار!
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام، زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای! جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است..
فریدون مشیری
Abdullah Kamal Rafi Safi is an Afghan singer and tabla player who was born in Germany. At the age of 5 he grew an interest in tabla, harmonium and singing. To play tabla he tried to use everything he could get his hands on. At the age of 12 he started to learn tabla with his father, Ustad Same Rafi. His father is an established tabla player himself. He is also a great singer, poet and writer and teaches tabla, harmonium and singing.
در کشور جنگ زده ما در کنار همه تشویشها آمید واری های دیگر هم وجود دارد ُ هرگاه جای تفنگ از سلاح علم ودانش و تقویه هنر و فرهنگ کار گرفته شود ُ برای انکشاف این بخش بزرگ و قابل افتخار کار صورت گیریدُ به یقین جهان چهره دیگر از افغانستان جنگزده را تماشاه خواهند کرد. خردمردانی بکار است که ذهنیت کودکان و جوانان را در این راستا تشویق و تربیت بدهد . همانطوریکه استاد سلیم سرمست در گذشته هنر موسیقی وطن ماُ صاحب نام و نشان قابل افتخار بودند امروز ما شاهد فرزندش ارجمندش هستیم که قدمهای پدرش را تعقیب میدارد و هنر افغانستان را به جهان از طریق تربیت کودکان ی که جاهلان بی فرهنگ پدر ُ مادر و زندگی شان را گرفتند و آنها را روانه پرورشگاه کردند ُ اما داکتر ناصر سرمست همان کودکان را که بیشترین صدمه را درزمان جنگ دیده اند و بیشتر از دیگران نیاز به پرورش و نوازش روحی دارنددر انستیتوت موسیقی جمع کرده است تا آیند افغانستان را از طریق هنرنمایی در ستیج جهانی معرفی بدارند … و به جهان نشان بدهند که افغانها تنها به سلاح جهت کشتار ومنازعه متوسل نیستند بلکه هنر و علم ودانش را نیز دوست دارند … باید برای این نورسته ها زمینه مساعد گردد تا در دامان زیبای مادر وطن شگوفان گردند و راه شان را نسل آینده تعقیب نمایند و سلاح زنگ زده و نفرین شده را از وطن دور افگنند. برای داکتر سرمست این موقفیت بزرگ را تبریک وتهنیت گفته و برای کودکان و نوجوانان در کنار تبریکات صمیمانه آینده درخشان آرزو میدارم. همیشه موفق وکامگار باشند.
بعد از سه دهه جنگ در کنار همه مشکلاتیکه هموطنان ما همه روزه مقابله میدارند ُ امید های هم وجود دارد ُ جوانان کشور با تجارب تلخ که از جنگ داشته اند ُ دست به مبارزه دیگر زده اند که خیلی امید وار کننده و نشاط آفرین است . جنگ مصبیت های زیاد به ارمغان آورد کسانیکه دست به میله تفنگ میبرند ُ دست هنر مندان و فرهنگیان را قطع میدارند تا در ظلمت شبگونه بتوانند اهداف نا میمون شان را عملی نمایند اما فرزندان گرانقدر مادر وطن با همه زجر و شکنجه های روحی ُ هجرت آباد کشور های بیگانه داشته اندُ دوباره مصدر خدمات در دامان مادر وطن گردیده اند که جای بس خوشی میباشد و باید برای ایشان مرحبا ودرود فرستاد. 