سالها است در نبود یار عادت کرده ام
چون مریض دربسترِ بیمارعادت کرده ام
خنده ازلب میگریزد،بی سبب نیست زانکه من
با سیل اشک وگریه های زار عادت کرده ام
تخیل میکنم هر دم ،در آغوش وطن باشم
حسرتا در حسرت دیدار عادت کرده ام
خاک پاک میهنم چولانگه درنده هاست
با یورش گرگ و نالۀ کفتار عادت کرده ام
به قوم دزدلعین گفتن،به نفرت ازشررافگن
نه چندان کم ،که من،بسیار عادت کرده ام
سخن برمن نگوهرگز،زفردوس خیالی ات
نترسم از جهنم ،چون به نارعادت کرده ام
مسعود حداد
خدایا من نمیدانم به علـــم خود تو میدانی»
زنسلِ آدمی پیــدا شـــــده، درنده حیوانی
بنامِ حـُریت قتل بشـــــر بر هر طــرف جـاری
زدست وحشی یِ دوپای،آدم خوار ویا جانی
به هر سو جوی خونِ مردم بیچاره جاری است
ندارد هیــــچ مظلـــــومی درین دنیـــا نگهبانی
ادامه خواندن «خدایا! من نمیدانم، به علم خود تو میدانی» : محمد عزیز (عزیزی)
ز بســـکه شهره شده درد بینوایی ما
نمیکــــند کسی جرات به آشنایی ما
بغیر یار مرا حسن هر کی باد حرام
ببین به منــــصب تقوا و پارسایی ما
من کیستم مشت خسی بروی دریا تاخته یا چو گردی بی سرو پای بصحرا ساخته
موجه دریا بدوش قطره گمگشته
پیش دست سیلی ایام رو افروخته
نی مجاب کعبه جویان ونه مقبول مغان
بی نصیب از هر دو عالم دین ودنیا باخته
نغمه خون گشته یی از تار ساز کائنات
یا چو تیغ ناله در تاریک شبها آخته
بگو ای دل چرا دیوانه گشتی
زخویش واقرابا بیگانه گشتی
درعشق ومحبت را گشودی
مجاور بردرکاشانه گشتی
ادامه خواندن تــــیــرنــــگاه : سیـد مــحــمــــد نــــادر خرم
یار از پیشـــــم گریزان بود و است
روز من شــــام پریشان بود و است
روی طالع ام چــــــو دید رمال گفت
بخت تو در شام هجران بود و است
با هر دلی که شاد شود شاد می شوم
آباد هر که گشت، من آباد می شوم
در دام هر که رفت ، شریک غمش منم
از بند هرکه رست، من آزاد می شوم
بینم اگر که بال فغان در دلی شکست
من بر لبش نشسته و فریاد می شوم
بااین نبرد سخت که با صخره ها کنم
روزی حریف تیشه ء فرهاد می شوم
تا خوبتر بیان کنم ای زنده گی ترا
طبع خیام و خامهء بهزاد می شوم
چون بوی گل، که گاه شگفتن شود پدید
من از میان شعر خود ایجاد می شوم
فانی به پای هیچ کسی خم نشد سرت
آخر من از غروز تو برباد می شوم
اگر در دل همیـــــــشه خانه میکردی چی خوب میشد
به لطف ات ترک هر بیگانه میکردی چی خوب میشد
نمی دادی جوابـــــــم را اگر با لحـــــــــــــن خشم آلود
مرا با زلف خــــــود ذولانه میکردی چی خوب میشد
ندارم مـــــــــــن ز هــــــوشیاری دل شاد ای دلا رامم
به جورت گر مـــــرا دیوانه میکردی چی خوب میشد
مــــرا از چـــــشم انداختی میـــــــــــــــان همقطارانم
به پیـــــــــــشم جلوه مستانه میکردی چی خوب میشد
تو گــــــر ســـــاقی من بودی و من می خواره دستت
برایـــــم بـــــــاده در پیمانه میکردی چی خوب میشد
پــــر یشـــــانی زلـــــفت در پـــر یـــــشانی من افزود
اگر زلفان خــــــــود را شانه میکردی چی خوب میشد
سر زمیـــــنِ بــــاستــانِ آریـــا ، افغــانسِتــــان
کــــشورِ رزم آورانِ جـــانــفــدا ، افغانسِتــــان
مهدِ مردانِ جســـــارت آزمــــا ، افــغانسِتــــان
لانۀ شهبــــاز ، شــــاهیــن را سرا ، افغانسِتان
مادرِ ایــــن ملـــتِ خونـــیـــن قبــا ، افغانسِتان
ســـرزمیــــنِ باستــــانِ آریـــا ، افغــــانسِتـــان
ادامه خواندن سرزمینِ باستانِ آریا شعر از : آقای عبدالحی شیدا *
امرز تجلیل از مقام والای مادر در همه جا جریان دارد . بدین وسیله مقام مادران عزیز را گرامی داشته و بهترین تبریکات خویش را برای شان تقدیم میدارییم. بزرگداشت ازمقام والای مادر این فرشته هستی و ادامه دهنده نسل بشر با دیدن این تصویر ُ مادران عذاب کشیده افغانستان در ذهن ما مجسم میگردد و شعری از ( سید محمد نادر خرم ) که گفتنی های مادران درد مند افغانستان را به زبان شعر بیان میدارد ُ بیاد مان میآید .
الهی به دل مادری داغدار – به اشکی که ریزد به شبهای تار
به یاد شهیدان غرقه به خون – چو سیلاب گونه برآید برون
به سوز دل بندی بی گناه – که جز لطف ذاتت دگر نیست راه
به زندان سردی فتاده غمین – غم از چار سمتش گرفته کمین
به آواز زنجیر زندانیان – به سوزی که در سینه دارم نهان
به آه یتیمان ظلم فرنگ – که از دست دادند پدر را به جنگ
به ان نو عروس حنا بدست- غم بیوه گی روح شان را شکست
به آن بی پناهان وامانده راه – که جز دین و آیین ندارند گناه
الهی به آن مرغک بینوا – که بالاست شاهین ُ به زیر اژدها
مگر دست فضلت نجاتش دهد- دگر کیست کورا حیاتش دهد
کنون کشورم زار و ویرانه است-زمام دست افراد بیگانه است
الهی وطن را تو آزاد کن – دل درد مندان ما شاد کن
الهی به ناموس اکبر به وقت سحر – ز جرم و زتقصیر ما در گذر
به آن سینه ء پاک کزیاد تو – به هردم کشد ذکر فریاد تو
دعای مرااجابت نما – ز الطاف خود رفع حاجت نما
ای مژده ئی دیدار تو چون عید مبارک
فردوس به چشمی که ترا دید مبارک
جان دادم و خاک سر کوی تو نگشتم
بخت اینقدر از من نپسندید مبارک
ادامه خواندن ای مژده ئی دیدار تو چون عید مبارک : میرزا عبدالقادر بیدل
کتنے پنچھی بھی اڑانوں میں مر کیے ھونگے
فلک بنگر چگونه کشورم سوخت
به ظلم نا روا بوم وبرم سوخت
زبانه میکشد آتش زهرسو
دراین ماتم سرا خاک ودرم سوخت
عزیران سوختند در آتش جنگ
مرا از غم تمام پیکرم سو.خت
گرفت دشمن در آخر انتقامش
غلامانش کنون خاکسترم سوخت
زده آتش به ملکم دشمن دین
درخت وجنگل وخشک وترم سوخت
مجال زندگی از ما ربودند
غم و درد و الم ُ بال وپرم سوخت
دمار از روزگار ما برآمد
همه دار وندار کشورم سوخت
اندوه من ز چشم قلم گریه میکند
یارب چه حالتیست که غم گریه میکند
معیار شادمانی ما گریه کردن است
خوشبخت آن کسی ست که کم کریه میکند
ار بس که به آستین لیَمان اسیر ماند
برحال خویش دست کرم گریه میکند
بر چشم تر خیال تو بگذشت و اشک ماند
تو رفته ئی ونقش قدم گریه میکند
فانی نه بت پرست شدی ونی خدا پرست
بر مشرب من دیر وحرم گریه میکند
فوس ۱۳۶۵ کابل
ما دورخیـــانـــیــم که آتــش وطــن ماست
خون نیست ُ شراراست ُ که جاری به تن ماست
آن گلــبـن دردیــم که از اشک خـــورد آب
هرجا که غــمی ریــشه دواند ُ وطــن مــاست
از جورِ روزگاران، من ناله می سرایم
برزخم دل یاران ،من ناله می سرایم
دیریست خانۀ ما،جولانگهِ دزدان است
بی حافظ و نگهبان ،من ناله می سرایم
سنائی ومحمود ها ،ازغزنه کوچ کردند
بیاد سعد وسلمان، من ناله می سرایم
خـــدایـــا چـــشـم بــازم ده خــدایــا
نـــگاه چـــرخ تـــازم ده خـــدایـــا
دلــی ده ناله خــیــز َ و سیـنـه پـــرواز
در آن دل ســـوز وســـازم ده خـــدایـــا
خـــدایـــا از حـــقــیــقـــت ده نـــــشــانم
به حــــق گـــفـــتــن روانـــتـــر کـــن زبـــانـــم
خـــدایــــا از ره مــــردم نـــــوازی
بــــده در خـــدمــــت مـــردم تـــوانـــم
خــواهــر مریـز اشــک تنــها تــو نیستی
مثل تو صد هزار به ماتم نشسته است
چون نیک بنگری به چهره باشندگان شهر
رخسار زرد ُ قامت خمیده و دلها شکسته است
فریــاد طفــل و بیـــوه زهر کوچـــه میــرســد
در زیر خاک تیـره عزیــزان نهــفتــه است
کر گشــته اســت گوش فلک از غـــریـو ما
این دشــمــن پــلـــیــد سـخــن کی شــنـفـــتـه اســت
بــا دیــن ســتــیــزد و از دیــن ســخــن زنــــد
در عــمـــر خود ســخــن حـــق نــگـــفـــتــه است
قـارون ملک مــا که نــه نــان داشـــت و نــه آبــرو
امــروز چـــو اژدهــا بــه ســر گــنــج خــفــتــه است
ســیــد مــحــمــد نــادر خــــرم
ای خاک آریاناُ از پیکر تو جان رفت
تاچشم باز کردیمُ از دست ما عنان رفت
تاریخ خونچکان شدُ فرهنگ بی زبان شد
تا عقده ها روان شدُ هر چیز از میان رفت
بیناد هستی ماُ غیر از عدم چــــه دارد
چیزی نمیتوان کردُ تیری که از کمان رفت
دنیا به این دو قطب مخالف جدا شده
با ما چو نیست با مدعی آشنا شده
بحــــق ما جفا کردند و رفتند
ستم بر ما روا کردند و رفتند
بـــما رسم رخِ دشمن کشیدند
فرار از ما جرا کردند و رفتند
نگذاشــــــتند که سبز ببینم بهار را
دیدم ز خون پیکر خود لاله زار را
نگذاشتند که راز دل خود کنم بیان
سنگسار جور گشتم و دیدم شرار را
نگذاشتند که شمهِ افشا کنم به خلق
اشرار خشمگین و ملامت شعار را
نگذاشتند که صفحهء تعویذ وا کنم
روشن کنم سوانح صاحب مزار را
نگذاشتند که ظرف خرافات بشکنم
با آن طلــــسم ساحرِ نا پایه دار را
