طــالـب نا آشــنا با خــیر و شــر
نـیست هــــرگــز امــت خـیر البــشر
از مسلمانــی نـدانـد جــز کــه ایــن
سـوته ی دیــن ، تیغ و شمشیر تـبـر
طــالـب نا آشــنا با خــیر و شــر
نـیست هــــرگــز امــت خـیر البــشر
از مسلمانــی نـدانـد جــز کــه ایــن
سـوته ی دیــن ، تیغ و شمشیر تـبـر
از آمر سبک سر گاهــی سر و صدا نیست
آتش گــرفته میهن واقــف ز ما جرا نیست
بالد مــدام بر خــویش رفتم به خواب غفلت
اطــفای آتش ملک آیین و رســم ما نیست
ادامه خواندن درد بی دوا : مولانا کبیر فرخاری ونکوور کانادا 2012-12-07
کجاست مـــــــــقبر بابای من ؛ نمیدانم
کی کشته سرور و آغـــــای من؛ نمیدانم
ز مــادرم چو بــپرســــیدم از مزار پـدر
بگریه گفت : به هـــمرای مـن ؛ نمیدانم
واندم که یار بر دل گر مم حضور داشت
این خانه از طلیعهء خورشید نور داشت
باغ جنان به مـــــــــنز لت دل نمی رسید
طو بای آرزوطرب از حسن حور داشت
ادامه خواندن مصاحب خورشید نو شته: نذ یر ظفر — 12/29/11 لویزیانا – امریکا
شرم و حیا
روشن دلم از شرم و حیا شد شده باشد
نرگس به سر زلف دو تا شد شده باشد
زیباست برم یک گل بیخار ازین باغ
ار مشک ترش نافه کشا شده شده باشد
شام تاریک و نجوم و قمرم گفت حسین
در محرم همه با لین سرم گفت حسین
یادم آمد لب خشکیدهء بر هان خدا
سو خت از تابش غمها جگرم گفت حسین
نبض دل سینه زنان بر تن من میگردد
من شنیدم سخنش را ببرم گفت حسین
مردم چشم من از ماتم او مشکین است
در غم کرب و بلااشک ترم گفت حسین
واژه و قا فیه و شعرهمه نوحه سرا
بسر و سینه زنان با ظفرم گفت حسین
نمیدانم چرا با ما نمیسازد ، زمانه ؟ مگرظالم پسند است، تا القیامه؟
فسون گردش کند در چرخ گردون ولی ایستد درینجا ، با صد بهانه
زهر کنج و کنار ، سیل حریصان بگیرند با حیله ها ، مارا نشانه
چرا از خاک ما سازند گذرگاه ؟ برای هر قاتل و دزد شبانه
چو مجنون آواره شد مردم ما به جرم عشق میهن ، از آشیانه
چرا ؟ فرماندۀ این خاک کردند یکی گمراه سابق ، از میانه
همه نالند ازین رنج آفرین ها بخواهند داد خود ، نباشد ناشیانه
چو گفتم مدعا ، آرم دلیل اش تو بشنو ! غمنامه ها ازهر کرانه
خدایا ! بس کن رنج و عذابت بفرما ! تا به ما سازد زمانه
کالیفورنیا – اکتوبر 2012
خزان و برگ ریزانست اینجا
گل و ریحان پر یشانست اینجا
صدای برگهای خسته و خشک
بگوشم زنــــگ پایانست اینجا
پاد شاهـــــــی امر بر اعدام داد
شهر یان را یک بیک پیغام داد
گفت: بر مجرم تمام شــهر یان
سنگ اندازد برســــم دشـــمنان
ادامه خواندن گله از یار: نوشته نذ یر ظفر – ورجینیا – امریکا 12/07/11
اشتیـــاق بھـــر رھــے نــہ رھــے
یـہ دیــدہء شبـــاب پھـر رھبــــے نہ رھـــے
شــام و سحـــر خــدا سـے مانگــــــوں دعــا
کہ یــــہ کائنـــات پھـــر رھـــــے نــہ رھـے
شـنـیـد ســـتـم کـه فـرخاری اســت بـیـمـا ر
د لــش رنـجـور و تـن مـحـتـا ج تـیـمــا ر
ادامه خواندن التماس دعا : از استاد فصل الحق فضل بمناسبت مریضی مولانا فرخاری
عجب عجب اگر از عــــشق او کناره شوم
کمک کمک به جمع دوســـــتان شماره شوم
چمن چمن برسد بر سرم طـــــراوت و شور
خوشا خوشا که به دوران خود دو باره شوم
ایـــن ملــت افغـــانســت برایش دعـا کنید
مــردانہ و غُرانســت بــرایـش دعـــا کنید
جـانم کنــم فـــدای وطــن ، ســر فــدای او
روخشـان و چـراغانست بـرایش دعا کنید
زندگــی کسـی کے ھجــر میـں دیـوانـہ وار گــذری ھـے
شمــع پہ جلتـــے ھــوے پــــروانـــــــہ وار گــذری ھے
ســــرفروشــی کــی بھـــــی حـــــد کــــردی میــــن نــے
صبـــح و سحـــر میــــــری ســــــوی ادار گــــذری ھے
مســـــــــافــــــروں کــــا کــــــب کہــــاں تـھکــــانہ ھـے
تمـــــام رات لــــــب جـــــــــــــوی بـــــار گـــــذری ھے
یار ما را از نـــــــظر انداخته
مثل عاصی در ســـقر انداخته
خوب میداند ز احـــــــوال دلم
خویشتن را بی خـــــبر انداخته
جدا از روی دلدارم شب عید
ز گردون گله ها دارم شب عید
بعیدم در سفر از حسن آن مه
بدون یارو غـــمخوارم شب عید
بود نقل ام درین شب نقل یاران
سر خود من به گفــتارم شب عید
نمایم چون تـــــــــــسلیء دل خود
به عکسش بوسه میدارم شب عید
طواف کعــــــــــبهء رویش نمایم
اگر آیــــــــد به دیـدارم شب عید
شب عید هرکه با یـــــــارش بخندد
ولی من اشـــک میبارم شب عید
باتو امشب عید قربان می کنم
شهر دل با تو چراغان می کنم
آستان مهر تو سر می نهم
شکوه از بیداد هجران می کنم
می فروزم آتشی از سوز دل
وز سرشک دیده توفان می کنم
بام وسرای شهر هوا را گرفته اند
از هر کرانه شور ونوا را گرفته اند
توفان فاجعه به چمن کرده اند بپا
باغ جوانه رنگ صفا را گرفته اند
گر تو گویـــی غم بسیار ندارم ؟ دارم
غم دنـــــــیا و غم یـــــار ندارم؟ دارم
از وطن بیــکس و آواره نگشتم ؟گشتم
گــله ازظلم تبـــــهکار ندارم؟ دارم
قتل و کشتار به هر کو چه ندیدم؟ دیدم
نفرت از دیدن اشـــــرار ندارم ؟ دارم
مال مردم همـه تاراج نگردید ؟ گردید
شکوه از دشمن دالخوار ندارم ؟ دارم
دخــتر امــروزه بنشیند گــهی در انجـمن بشکــند ناز و ادا از دلــربای کــوه کن
از “بهار سعید” آیـد رشحــه از نــوک قــلم مرده ی صد ساله گردد زنده از لای کفن
از هدایا پر شود جیب نسیم هر صبح و شام میبرد مشک تر از زلــفش به آهـوی ختن
باد صـــــــــــبا در وطنم میبرد
جانب گــــــــــــــــلها سخنم میبرد
خشک شود پنجه گلـــــــچین باغ
نگهـــــت گل از چمــنم میبرد
اجنبی در ظلمــــــــــت شب آمده
ثـــــــــــروت بــــــاغ عدنم میبرد
یوســـــــفم آواره ز اخوان شـــدم
از تن مـــــــــــن پیر هنم میبرد
ضعف چنان کرده مرا بی ثبات
موج سرشــــــــــــــکم بدنم میبرد
چیزی نمانده ظــــــــــــفرا در تنم
دشمن ظا لم کـــــــــــــــــفنم میبرد
به دام عشق او مرغ اسیرم
اگرمن پر زنم روزی ، بمیرم
به داد من رسید ای می فروشان
که درعین جوانی مرغ پیرم
شدم از بسکه رسوا پیش مردم
سر هرکوچه و بازارحقیرم
خراب و خسته و بیزار گشتم
ولی جزنام او دیگر نگیرم
ببین زخم دلم ناسور گشته
ولی گردون نمی خواهد بمیرم
برفت و دامنم را ماند خالی
ازان درهر بر و هر در فقیرم
زبسکه ناله و فریاد دارم
به گوشش می رسد صوت نفیرم
عجب آه و فغان در سینه دارم
که درهر لحظه از دردش بمیرم
بر وطن که می بینم دیگ بی ســــر پوش است
هر که در میان آن خود سر انه در جوش است
در کلان ؛ کلانی نیست خورد را نشانی نیـست
هر که قدرتی دارد بیخود است و مد هوش است
می زند پهلو به کاخ عرش دل آموزگار
گوهر یکتای دانش را بود پروردگار
در دبستان نیست هر گزازشرافت رنگ و بو
تا نگیرد طفل مکتب دامن استاد کار